Zelfassemblerende nanotechnologie bestaat al minstens sinds 2001 onder de naam “liquid computing” … Wordt deze technologie gebruikt in Covid-vaccins?
(d.d. 22 november, 2022)
(d.d. 22 november, 2022)
In 2001 stond in Harvard Magazine een artikel over de toen nieuwe technologie die nanodeeltjes zelf zou samenvoegen tot een computer wanneer ze werden blootgesteld aan vloeistof.
Was dit de technologie die we nu zien in het Covid-vaccin?
In het november-december nummer van 2001 publiceerde Harvard Magazine een artikel met de titel “Liquid Computing”, waarin een destijds nieuwe technologie werd belicht waarbij nanodeeltjes zichzelf konden samenvoegen tot een computer wanneer zij werden blootgesteld aan vloeistof, schrijft Ethan Huff.
De technologie werd ontwikkeld door niemand minder dan Charles Lieber, die begin 2020 aan het begin van de coronavirus (Covid-19) scamdemie samen met twee Chinese onderdanen werd aangeklaagd voor hulp aan de Volksrepubliek China bij het ontwikkelen van biowapens in Wuhan.
Lieber werd in december 2021 veroordeeld voor zes aanklachten wegens misdrijven in verband met zijn ontvangst van miljoenen dollars aan onderzoeksfinanciering uit China. Begin februari 2022 diende hij een motie in voor vrijspraak of een nieuw proces, die werd afgewezen. Zijn veroordeling staat gepland voor 1 januari 2023.
Maar vóór dit alles werd Lieber door Havard geprezen voor het ontwikkelen van iets dat voor ons allemaal nieuw was met de Operation Warp Speed “vaccins,” maar dat blijkbaar al meer dan twee decennia bestaat. Kortom, Liebers decennia oude technologie lijkt eindelijk een toepassing te hebben gevonden in Covid-injecties.
Hoeveel van Liebers werk werd verwerkt in Covid-injecties?
Harvard Magazine wees erop dat het werk van Lieber inging tegen dat van andere wetenschappers op het gebied van nanotechnologie. In plaats van een top-down benadering, oftewel iets groots nemen en het kleiner maken, gebruikte Lieber een bottom-up benadering, oftewel iets kleins nemen en het groter maken.
Met draden van slechts drie nanometer doorsnee kon Lieber “relatief goedkoop” met “een paar duizend dollar aan apparatuur” een printplaat van nanogrootte maken die, ondergedompeld in vloeistof en op een blad gegoten, automatisch een computer vormde.
“Klinkt dat als science fiction?” vroeg Harvard Magazine destijds.
Wat Lieber ontwikkelde was een nanodraadstructuur die zich in vrijwel elke “smaak” kon vormen, wat betekent dat hij verschillende zelfassemblerende nanodraadcomputers kon maken met behulp van verschillende vloeistofoplossingen.
“De potentiële toepassing in de micro-elektronica ligt voor de hand: de minuscule afmetingen van deze bouwstenen maken hogere transistordichtheden mogelijk, wat in principe kan leiden tot beter geïntegreerde en krachtigere computers,” aldus Harvard Magazine.
“Over 10 of 20 jaar zijn er misschien geen harde schijven meer nodig, omdat het vastestof-geheugen maar zoveel gegevens kan opslaan.”
Het blijkt dat ze gelijk hadden: we hebben nu solid-state geheugenschijven, precies zoals voorspeld. We hebben ook nieuwe “vaccins” die volgens onafhankelijke onderzoekers juist die zelfassemblerende nanodraden en microscopische computerchips bevatten die Lieber hielp ontwikkelen.
Zou het kunnen dat de technologie van Lieber precies datgene is wat wordt gebruikt in de Covid-19 prikken om zelf kleine computers te assembleren in de lichamen van de “volledig gevaccineerden”?
Lieber verklaarde immers al in 2001 dat zijn ontwikkeling op het gebied van nanotechnologie het mogelijk maakt om “fundamenteel nieuwe eigenschappen te creëren die je je bij conventionele materialen niet eens kunt voorstellen door ze te verkleinen.”
“Normaal gesproken zou een molecuul dat zich bindt aan het oppervlak van een transistor geen groot effect hebben,” legde hij verder uit. “Maar stel je voor dat een eiwit met een lading op iets heel kleins komt, waar het oppervlak een grote component is. Je brengt dit geladen lichaam omhoog, en het schakelt de transistor biologisch of chemisch. In wezen kun je elektrisch detecteren wanneer je een eiwit, een nucleïnezuur of iets anders hebt.”
Deze sensor werd getest in een “proof of concept”-experiment waarbij prostaatkanker werd opgespoord. Destijds werd ook gezegd dat de technologie van Lieber het mogelijk maakte een “chip van een centimeter groot te maken die een miljard dingen tegelijk kan detecteren, zelfs variaties in het DNA van een individu.”
Bron: Nieuws van het Front
Was dit de technologie die we nu zien in het Covid-vaccin?
In het november-december nummer van 2001 publiceerde Harvard Magazine een artikel met de titel “Liquid Computing”, waarin een destijds nieuwe technologie werd belicht waarbij nanodeeltjes zichzelf konden samenvoegen tot een computer wanneer zij werden blootgesteld aan vloeistof, schrijft Ethan Huff.
De technologie werd ontwikkeld door niemand minder dan Charles Lieber, die begin 2020 aan het begin van de coronavirus (Covid-19) scamdemie samen met twee Chinese onderdanen werd aangeklaagd voor hulp aan de Volksrepubliek China bij het ontwikkelen van biowapens in Wuhan.
Lieber werd in december 2021 veroordeeld voor zes aanklachten wegens misdrijven in verband met zijn ontvangst van miljoenen dollars aan onderzoeksfinanciering uit China. Begin februari 2022 diende hij een motie in voor vrijspraak of een nieuw proces, die werd afgewezen. Zijn veroordeling staat gepland voor 1 januari 2023.
Maar vóór dit alles werd Lieber door Havard geprezen voor het ontwikkelen van iets dat voor ons allemaal nieuw was met de Operation Warp Speed “vaccins,” maar dat blijkbaar al meer dan twee decennia bestaat. Kortom, Liebers decennia oude technologie lijkt eindelijk een toepassing te hebben gevonden in Covid-injecties.
Hoeveel van Liebers werk werd verwerkt in Covid-injecties?
Harvard Magazine wees erop dat het werk van Lieber inging tegen dat van andere wetenschappers op het gebied van nanotechnologie. In plaats van een top-down benadering, oftewel iets groots nemen en het kleiner maken, gebruikte Lieber een bottom-up benadering, oftewel iets kleins nemen en het groter maken.
Met draden van slechts drie nanometer doorsnee kon Lieber “relatief goedkoop” met “een paar duizend dollar aan apparatuur” een printplaat van nanogrootte maken die, ondergedompeld in vloeistof en op een blad gegoten, automatisch een computer vormde.
“Klinkt dat als science fiction?” vroeg Harvard Magazine destijds.
Wat Lieber ontwikkelde was een nanodraadstructuur die zich in vrijwel elke “smaak” kon vormen, wat betekent dat hij verschillende zelfassemblerende nanodraadcomputers kon maken met behulp van verschillende vloeistofoplossingen.
“De potentiële toepassing in de micro-elektronica ligt voor de hand: de minuscule afmetingen van deze bouwstenen maken hogere transistordichtheden mogelijk, wat in principe kan leiden tot beter geïntegreerde en krachtigere computers,” aldus Harvard Magazine.
“Over 10 of 20 jaar zijn er misschien geen harde schijven meer nodig, omdat het vastestof-geheugen maar zoveel gegevens kan opslaan.”
Het blijkt dat ze gelijk hadden: we hebben nu solid-state geheugenschijven, precies zoals voorspeld. We hebben ook nieuwe “vaccins” die volgens onafhankelijke onderzoekers juist die zelfassemblerende nanodraden en microscopische computerchips bevatten die Lieber hielp ontwikkelen.
Zou het kunnen dat de technologie van Lieber precies datgene is wat wordt gebruikt in de Covid-19 prikken om zelf kleine computers te assembleren in de lichamen van de “volledig gevaccineerden”?
Lieber verklaarde immers al in 2001 dat zijn ontwikkeling op het gebied van nanotechnologie het mogelijk maakt om “fundamenteel nieuwe eigenschappen te creëren die je je bij conventionele materialen niet eens kunt voorstellen door ze te verkleinen.”
“Normaal gesproken zou een molecuul dat zich bindt aan het oppervlak van een transistor geen groot effect hebben,” legde hij verder uit. “Maar stel je voor dat een eiwit met een lading op iets heel kleins komt, waar het oppervlak een grote component is. Je brengt dit geladen lichaam omhoog, en het schakelt de transistor biologisch of chemisch. In wezen kun je elektrisch detecteren wanneer je een eiwit, een nucleïnezuur of iets anders hebt.”
Deze sensor werd getest in een “proof of concept”-experiment waarbij prostaatkanker werd opgespoord. Destijds werd ook gezegd dat de technologie van Lieber het mogelijk maakte een “chip van een centimeter groot te maken die een miljard dingen tegelijk kan detecteren, zelfs variaties in het DNA van een individu.”
Bron: Nieuws van het Front