Angstcampagnes voor opwarming van de aarde gebruiken niet langer ijsberen als rekwisieten omdat ijsberen gedijen.
(d.d. 16 augustus, 2023)
(d.d. 16 augustus, 2023)
De theorie over de opwarming van de aarde werd voor het eerst populair toen wetenschappelijke uitgevers foto’s begonnen te verspreiden van ijsberen die stierven in arctische wateren, omringd door smeltende ijsbergen.
Dit beeld van stervende ijsberen werd jarenlang in het publieke bewustzijn gegrift en was de drijvende kracht achter klimaatactivisme, wetenschappelijke financiering en politieke agenda’s.
Dit zou niet de eerste keer zijn dat menselijke empathie voor dieren gebruikt wordt om de publieke opinie te manipuleren en politieke doelen te bereiken, schrijft Lance D Johnson.
Vandaag de dag opereren klimaatveranderingscultisten uit pure emotie en pleiten ze voor grootschalige, ingrijpende interventies waar alleen multinationale belangen bij gebaat zijn.
In plaats van de milieuproblemen waar hun eigen gemeenschappen mee te maken hebben objectief aan te pakken en op te lossen, springen klimaatveranderingscultisten op de laatste doemdagbandwagon, terwijl ze nooit praktische oplossingen aandragen om de basisvervuilingsproblemen in hun eigen gemeenschap aan te pakken.
De grote ijsbeersterfte blijft uit, zelfs tijdens de zomermaanden.
Veel mensen beginnen te merken dat de angstcampagne voor de opwarming van de aarde NIET langer ijsberen als rekwisieten gebruikt. Het blijkt dat dit probleem nooit een serieus ecologisch probleem is geweest.
De ijsbeerpopulaties floreren nog steeds, vele jaren nadat alle emotie opwekkende propaganda werd gepubliceerd. In een artikel op Grist werd onlangs de vraag gesteld waarom de klimaatbeweging het niet meer over ijsberen heeft. Het artikel wijst erop dat stervende ijsberen “grotendeels uit de mode zijn geraakt” door “overbelichting” met als gevolg dat beelden van ijsberen “cynisme en vermoeidheid” oproepen.
Jarenlang hebben klimaatactivisten ijsberen afgeschilderd als symbolische slachtoffers van de opwarming van de aarde, door de nadruk te leggen op hun slinkende aantallen als gevolg van smeltende ijskappen. In 1999 produceerde bioloog Ian Stirling een film waarin een “opwarming van het klimaat” werd gehypet met de angst dat ijsberen uit de Hudson Baai massaal zouden uitsterven.
Zijn artikel werd gebruikt ter ondersteuning van een cover van Time Magazine in 2000, waarin gewaarschuwd werd voor een “Arctic Meltdown” met foto’s van ijsberen die op het punt stonden om in de arctische zeeën in te storten.
In 2007 voorspelden Andrew Derocher en zijn collega’s dat de ijsbeerpopulaties de komende jaren zouden instorten. Recente wetenschappelijke studies hebben echter een aantal van deze angstverhalen in twijfel getrokken en een complexere realiteit aan het licht gebracht.
Lees ook eens:
GLOBALISTEN bewapenden de voedselvoorraad in de richting van hongersnood omdat COVID-19 vaccins niet genoeg waren om de wereld te ontvolken
Terwijl bepaalde dierenpopulaties het moeilijk hebben als gevolg van habitatverlies, hebben andere populaties tekenen van veerkracht en aanpassing laten zien. Deze discrepantie tussen het activistische beeld en de wetenschappelijke bevindingen roept vragen op over de nauwkeurigheid en effectiviteit van berichtgeving over ijsberen en propaganda over klimaatverandering. Kranten en wetenschappelijke publicaties hebben een ethische verantwoordelijkheid om ecologische en milieukwesties te presenteren zonder een beroep te doen op emoties en politieke propagandakrachten.
Hoewel wetenschappers algemeen erkennen dat het krimpende Noordpoolijs een aanzienlijke bedreiging vormt voor deze iconische wezens, is de realiteit dat ze niet in recordaantallen uitsterven en zelfs floreren in de zomer, wanneer de ijskappen op hun laagste niveau zijn.
In 2017 en 2018 overdreef National Geographic de leugen dat ijsberen in recordaantallen zouden verhongeren en uitsterven. Het blijkt dat ijsbeerpopulaties in de Chuckchi Zee het goed hebben gedaan in de zomermaanden, wanneer het ijspeil op een significant laag niveau staat. Het blijkt dat ijsberen niet eens ijs nodig hebben om het hele jaar door te kunnen overleven.
In bepaalde delen van de wereld heeft het zee-ijs zich teruggetrokken. Tussen 1979 en 2013 is het ijsvrije zomerseizoen in de Barentszzee met 20 weken toegenomen. Andere gebieden in het noordpoolgebied behouden elk jaar hun ijskap.
Desondanks hebben de veranderingen in de hoeveelheid ijs in deze gebieden geen invloed gehad op de totale populatie ijsberen. Het blijkt dat deze dieren veerkrachtig zijn. Het echte probleem hier is dat mensen de neiging hebben om deugd te signaleren over zaken waar ze heel weinig vanaf weten. Wanneer deze zaken gebruikt worden om populaties emotioneel te manipuleren, kunnen ze gebruikt worden om meer geld te genereren voor wetenschappelijke hypotheses die politieke agenda’s aansturen.
Lees ook eens:
Zweedse academici: "De Vikingen hadden klimaatangst"
Bron: Nieuws van het Front
Dit beeld van stervende ijsberen werd jarenlang in het publieke bewustzijn gegrift en was de drijvende kracht achter klimaatactivisme, wetenschappelijke financiering en politieke agenda’s.
Dit zou niet de eerste keer zijn dat menselijke empathie voor dieren gebruikt wordt om de publieke opinie te manipuleren en politieke doelen te bereiken, schrijft Lance D Johnson.
Vandaag de dag opereren klimaatveranderingscultisten uit pure emotie en pleiten ze voor grootschalige, ingrijpende interventies waar alleen multinationale belangen bij gebaat zijn.
In plaats van de milieuproblemen waar hun eigen gemeenschappen mee te maken hebben objectief aan te pakken en op te lossen, springen klimaatveranderingscultisten op de laatste doemdagbandwagon, terwijl ze nooit praktische oplossingen aandragen om de basisvervuilingsproblemen in hun eigen gemeenschap aan te pakken.
De grote ijsbeersterfte blijft uit, zelfs tijdens de zomermaanden.
Veel mensen beginnen te merken dat de angstcampagne voor de opwarming van de aarde NIET langer ijsberen als rekwisieten gebruikt. Het blijkt dat dit probleem nooit een serieus ecologisch probleem is geweest.
De ijsbeerpopulaties floreren nog steeds, vele jaren nadat alle emotie opwekkende propaganda werd gepubliceerd. In een artikel op Grist werd onlangs de vraag gesteld waarom de klimaatbeweging het niet meer over ijsberen heeft. Het artikel wijst erop dat stervende ijsberen “grotendeels uit de mode zijn geraakt” door “overbelichting” met als gevolg dat beelden van ijsberen “cynisme en vermoeidheid” oproepen.
Jarenlang hebben klimaatactivisten ijsberen afgeschilderd als symbolische slachtoffers van de opwarming van de aarde, door de nadruk te leggen op hun slinkende aantallen als gevolg van smeltende ijskappen. In 1999 produceerde bioloog Ian Stirling een film waarin een “opwarming van het klimaat” werd gehypet met de angst dat ijsberen uit de Hudson Baai massaal zouden uitsterven.
Zijn artikel werd gebruikt ter ondersteuning van een cover van Time Magazine in 2000, waarin gewaarschuwd werd voor een “Arctic Meltdown” met foto’s van ijsberen die op het punt stonden om in de arctische zeeën in te storten.
In 2007 voorspelden Andrew Derocher en zijn collega’s dat de ijsbeerpopulaties de komende jaren zouden instorten. Recente wetenschappelijke studies hebben echter een aantal van deze angstverhalen in twijfel getrokken en een complexere realiteit aan het licht gebracht.
Lees ook eens:
GLOBALISTEN bewapenden de voedselvoorraad in de richting van hongersnood omdat COVID-19 vaccins niet genoeg waren om de wereld te ontvolken
Terwijl bepaalde dierenpopulaties het moeilijk hebben als gevolg van habitatverlies, hebben andere populaties tekenen van veerkracht en aanpassing laten zien. Deze discrepantie tussen het activistische beeld en de wetenschappelijke bevindingen roept vragen op over de nauwkeurigheid en effectiviteit van berichtgeving over ijsberen en propaganda over klimaatverandering. Kranten en wetenschappelijke publicaties hebben een ethische verantwoordelijkheid om ecologische en milieukwesties te presenteren zonder een beroep te doen op emoties en politieke propagandakrachten.
Hoewel wetenschappers algemeen erkennen dat het krimpende Noordpoolijs een aanzienlijke bedreiging vormt voor deze iconische wezens, is de realiteit dat ze niet in recordaantallen uitsterven en zelfs floreren in de zomer, wanneer de ijskappen op hun laagste niveau zijn.
In 2017 en 2018 overdreef National Geographic de leugen dat ijsberen in recordaantallen zouden verhongeren en uitsterven. Het blijkt dat ijsbeerpopulaties in de Chuckchi Zee het goed hebben gedaan in de zomermaanden, wanneer het ijspeil op een significant laag niveau staat. Het blijkt dat ijsberen niet eens ijs nodig hebben om het hele jaar door te kunnen overleven.
In bepaalde delen van de wereld heeft het zee-ijs zich teruggetrokken. Tussen 1979 en 2013 is het ijsvrije zomerseizoen in de Barentszzee met 20 weken toegenomen. Andere gebieden in het noordpoolgebied behouden elk jaar hun ijskap.
Desondanks hebben de veranderingen in de hoeveelheid ijs in deze gebieden geen invloed gehad op de totale populatie ijsberen. Het blijkt dat deze dieren veerkrachtig zijn. Het echte probleem hier is dat mensen de neiging hebben om deugd te signaleren over zaken waar ze heel weinig vanaf weten. Wanneer deze zaken gebruikt worden om populaties emotioneel te manipuleren, kunnen ze gebruikt worden om meer geld te genereren voor wetenschappelijke hypotheses die politieke agenda’s aansturen.
Lees ook eens:
Zweedse academici: "De Vikingen hadden klimaatangst"
Bron: Nieuws van het Front