In Bijbels Optiek
Israël aan het eind van de wereldtijd.
Op oude kaarten van vroeger stond Israël dikwijls in het midden van de wereldkaart afgebeeld. Daarmee wilde men duidelijk maken dat het land in het middelpunt van de activiteiten van de mens stond. Inmiddels vormt Israël al lang niet meer het midden van de wereldkaart. Maar in de nieuwskoppen van de wereld neemt het nog wel steeds meer een centrale plaats in.
Denkt u er maar eens even over na. Je kunt bijna geen krant of nieuwstijdschrift oppakken, geen nieuwsprogramma op tv zien of je leest of hoort iets over Israël. Let maar eens op wanneer u weer een krant leest of 's avonds naar het journaal kijkt. Overal kom je Israël tegen. Het Israëlisch-Palestijnse moeras, terroristische aanslagen, vredesbesprekingen, land voor vrede, terugtrekking uit Gaza, de oorlog met Hezbollah en Hamas, verkiezingen. En het is allemaal niets nieuws. Zo gaat het al minstens dertig jaar.
Israël is het land waar alles om draait - de politiek, het terrorisme, de vredesbesprekingen en de haat van jihad strijders. De Bijbel voorzag deze tijd door haar Bijbelse profeten.
Hebt u zich wel eens afgevraagd waarom juist Israël deze rol kreeg toebedeeld? Waarom al dat gedoe over een landje in het MiddenOosten dat maar half zo groot als Nederland is? De reden daarvan gaat terug tot Abraham en loopt door tot in de eindtijd.
Op oude kaarten van vroeger stond Israël dikwijls in het midden van de wereldkaart afgebeeld. Daarmee wilde men duidelijk maken dat het land in het middelpunt van de activiteiten van de mens stond. Inmiddels vormt Israël al lang niet meer het midden van de wereldkaart. Maar in de nieuwskoppen van de wereld neemt het nog wel steeds meer een centrale plaats in.
Denkt u er maar eens even over na. Je kunt bijna geen krant of nieuwstijdschrift oppakken, geen nieuwsprogramma op tv zien of je leest of hoort iets over Israël. Let maar eens op wanneer u weer een krant leest of 's avonds naar het journaal kijkt. Overal kom je Israël tegen. Het Israëlisch-Palestijnse moeras, terroristische aanslagen, vredesbesprekingen, land voor vrede, terugtrekking uit Gaza, de oorlog met Hezbollah en Hamas, verkiezingen. En het is allemaal niets nieuws. Zo gaat het al minstens dertig jaar.
Israël is het land waar alles om draait - de politiek, het terrorisme, de vredesbesprekingen en de haat van jihad strijders. De Bijbel voorzag deze tijd door haar Bijbelse profeten.
Hebt u zich wel eens afgevraagd waarom juist Israël deze rol kreeg toebedeeld? Waarom al dat gedoe over een landje in het MiddenOosten dat maar half zo groot als Nederland is? De reden daarvan gaat terug tot Abraham en loopt door tot in de eindtijd.
In Bijbels Optiek
Abraham is de vader van alle gelovigen, zijn zonen heetten Izak ( de stamvader van de Israëlieten) en Ismaël (de stamvader van de Arabieren).
Israël. Het is de sleutel. De geschiedenis vertelt Israëls verleden. De nieuwskoppen vertellen Israëls heden. En de profetie vertelt Israëls toekomst.
Wat wij in onze geschiedenis over Israël weten.
De overal in de Bijbel voorkomende beloften en profetieën over Israël zijn nauw met elkaar verweven. Sommige bevatten algemene beloften, de meeste echter specifieke en gedetailleerde blikken in de toekomst. Wanneer de profeten gebeurtenissen in de toekomst beschreven, keken zij als het ware horizontaal naar verre bergtoppen. Zij beschreven deze toppen van de geschiedenis levendig en gedetailleerd, maar hadden vaak weinig besef van de enorme tijdsdalen die de door hen beschreven gebeurtenissen van elkaar scheidden.
Veel profetieën over Israël zijn bijzonder verwarrend als zij niet zorgvuldig bij elkaar gelegd en vergeleken worden met de geschiedenis van het Joodse volk en het beloofde land. Jeruzalem is vele keren verwoest. Drie keer zijn de Joden uit het land verdreven en drie keer zijn ze teruggekeerd. De profetieën over hun verstrooiing en terugkeer dienen met de historische feiten vergeleken te worden. Het is belangrijk om zich af te vragen welke profetieën vervuld zijn en van welke verwacht mag worden dat ze in de toekomst in vervulling zullen gaan. Veel zeer oude profetieën die nog niet vervuld zijn, konden wel eens tijdens ons leven in vervulling gaan.
Israël. Het is de sleutel. De geschiedenis vertelt Israëls verleden. De nieuwskoppen vertellen Israëls heden. En de profetie vertelt Israëls toekomst.
Wat wij in onze geschiedenis over Israël weten.
De overal in de Bijbel voorkomende beloften en profetieën over Israël zijn nauw met elkaar verweven. Sommige bevatten algemene beloften, de meeste echter specifieke en gedetailleerde blikken in de toekomst. Wanneer de profeten gebeurtenissen in de toekomst beschreven, keken zij als het ware horizontaal naar verre bergtoppen. Zij beschreven deze toppen van de geschiedenis levendig en gedetailleerd, maar hadden vaak weinig besef van de enorme tijdsdalen die de door hen beschreven gebeurtenissen van elkaar scheidden.
Veel profetieën over Israël zijn bijzonder verwarrend als zij niet zorgvuldig bij elkaar gelegd en vergeleken worden met de geschiedenis van het Joodse volk en het beloofde land. Jeruzalem is vele keren verwoest. Drie keer zijn de Joden uit het land verdreven en drie keer zijn ze teruggekeerd. De profetieën over hun verstrooiing en terugkeer dienen met de historische feiten vergeleken te worden. Het is belangrijk om zich af te vragen welke profetieën vervuld zijn en van welke verwacht mag worden dat ze in de toekomst in vervulling zullen gaan. Veel zeer oude profetieën die nog niet vervuld zijn, konden wel eens tijdens ons leven in vervulling gaan.
In Bijbels Optiek
De profetieën in de Bijbel maken ons duidelijk dat Israëls verleden, heden en toekomst van essentieel belang zijn voor wat er in de wereld gaat gebeuren. Het land beslaat nu nog maar een klein deel van wat het in de nabije toekomst zal zijn.
De profetieën in de Bijbel maken ons duidelijk dat Israëls verleden, heden en toekomst van essentieel belang zijn voor wat er in de wereld gaat gebeuren.
Profetische vragen over het beloofde land
Wanneer de Bijbelse beloften en profetieën over het beloofde land spreken, beschrijven ze dan een echt land met geografische grenzen? Is het dan letterlijk of figuurlijk bedoeld? En als de landbelofte op een echte geografische locatie betrekking heeft, hebben de Joden die dan ooit bezeten? Is het land werkelijk van hen?
Als het land beloofd en voorzegd is als beloning voor gehoorzaamheid, is het dan mogelijk dat de belofte als gevolg van ongehoorzaamheid en ongeloof weer is ingetrokken? Wordt de belofte in het Nieuwe Testament herhaald? Worden er ook voorwaarden aan die belofte verbonden?
Het antwoord op deze specifieke vragen vereist een nadere bestudering van de details van de beloften en profetieën over Israël. Deze details dienen dan vergeleken te worden met de geschiedenis van het joodse volk en het land van de belofte.
Om het heden met zijn diepgewortelde problemen en strijdpunten in het Midden-Oosten goed te kunnen begrijpen, moeten we helemaal terug naar de dagen van Abraham en de beloften die God hem deed. Om in de toekomst te kunnen kijken, moeten we terugkijken naar het verleden.
God koos Abram om zijn gehoorzaamheid.
In de twintigste eeuw was de wereld getuige van een van de grootste wonderen uit de geschiedenis - het herstel van een heel oud volk in het land van hun vaderen, nadat zij eeuwenlang onder alle volken van de aarde verstrooid waren geweest. Het ontroerende verhaal van de terugkeer van Israël heeft diepe wortels die 4000 jaar teruggaan naar Ur der Chaldeeën, een oude stad in Mesopotamië, niet ver van Babylon.
De profetieën in de Bijbel maken ons duidelijk dat Israëls verleden, heden en toekomst van essentieel belang zijn voor wat er in de wereld gaat gebeuren.
Profetische vragen over het beloofde land
Wanneer de Bijbelse beloften en profetieën over het beloofde land spreken, beschrijven ze dan een echt land met geografische grenzen? Is het dan letterlijk of figuurlijk bedoeld? En als de landbelofte op een echte geografische locatie betrekking heeft, hebben de Joden die dan ooit bezeten? Is het land werkelijk van hen?
Als het land beloofd en voorzegd is als beloning voor gehoorzaamheid, is het dan mogelijk dat de belofte als gevolg van ongehoorzaamheid en ongeloof weer is ingetrokken? Wordt de belofte in het Nieuwe Testament herhaald? Worden er ook voorwaarden aan die belofte verbonden?
Het antwoord op deze specifieke vragen vereist een nadere bestudering van de details van de beloften en profetieën over Israël. Deze details dienen dan vergeleken te worden met de geschiedenis van het joodse volk en het land van de belofte.
Om het heden met zijn diepgewortelde problemen en strijdpunten in het Midden-Oosten goed te kunnen begrijpen, moeten we helemaal terug naar de dagen van Abraham en de beloften die God hem deed. Om in de toekomst te kunnen kijken, moeten we terugkijken naar het verleden.
God koos Abram om zijn gehoorzaamheid.
In de twintigste eeuw was de wereld getuige van een van de grootste wonderen uit de geschiedenis - het herstel van een heel oud volk in het land van hun vaderen, nadat zij eeuwenlang onder alle volken van de aarde verstrooid waren geweest. Het ontroerende verhaal van de terugkeer van Israël heeft diepe wortels die 4000 jaar teruggaan naar Ur der Chaldeeën, een oude stad in Mesopotamië, niet ver van Babylon.
In Bijbels Optiek
Bijenkorfachtige huisjes in de huidige stad Charan. De naam Ur der Chaldeeën stamt uit een latere tijd dan die van Abraham. Toen Abraham in Ur opgroeide, woonden de Chaldeeën er nog niet. Nebukadnezar die eeuwen later leefde was een Chaldeeër. Er zijn ook archeologen die aannemen, dat met het Bijbelse Ur de Turkse stad Urfa is bedoeld, die vlak bij Haran of Charan ligt. In ieder geval vond de roeping van Abram niet plaats in Ur, maar in Charan (Gen. 12:4). In Ur is Abram geboren, (We laten nu in het midden of die plaats in Zuid-Mesopotamië lag of in Urfa, in Noord-Mesopotamië) in Charan (Haran) is hij geroepen.
Daar leefde Abram, een uitverkoren man, in een stad met een ontwikkelde cultuur. Deze Abram kreeg de opdracht om het land van zijn vaderen te verlaten en naar een land te gaan dat God hem zou wijzen.
Het verhaal van Abram begint in Genesis 11:27 en eindigt met zijn dood in Genesis 25:8. In een boek dat slechts drie hoofdstukken aan de beschrijving van het ontstaan van de wereld wijdt, worden veertien hoofdstukken aan het leven van Abram gewijd.
Gedeeltelijk gehoorzaam aan Gods opdracht om naar een ander land te gaan, verliet Abram zijn huis en werd hij een tentbewoner. Hij trok naar Haran, ongeveer 1100 kilometer naar het noordwesten, en bleef daar wonen totdat zijn vader stierf. Toen ging hij weer.op reis, dit keer zo'n 800 kilometer naar het zuidwesten. En zo kwam hij in het land van de belofte. Daar ging Abram wonen en daar stierf hij.
God deed Abram, een uitverkoren man, grootse beloften. Hij beloofde Abram dat hij de vader van een groot volk zou worden, dat hij beroemd zou worden en tot een zegen voor anderen zou zijn (Genesis 12:2). Daarnaast beloofde God Abram dat alle geslachten van de aarde door hem gezegend zouden worden.
Daar leefde Abram, een uitverkoren man, in een stad met een ontwikkelde cultuur. Deze Abram kreeg de opdracht om het land van zijn vaderen te verlaten en naar een land te gaan dat God hem zou wijzen.
Het verhaal van Abram begint in Genesis 11:27 en eindigt met zijn dood in Genesis 25:8. In een boek dat slechts drie hoofdstukken aan de beschrijving van het ontstaan van de wereld wijdt, worden veertien hoofdstukken aan het leven van Abram gewijd.
Gedeeltelijk gehoorzaam aan Gods opdracht om naar een ander land te gaan, verliet Abram zijn huis en werd hij een tentbewoner. Hij trok naar Haran, ongeveer 1100 kilometer naar het noordwesten, en bleef daar wonen totdat zijn vader stierf. Toen ging hij weer.op reis, dit keer zo'n 800 kilometer naar het zuidwesten. En zo kwam hij in het land van de belofte. Daar ging Abram wonen en daar stierf hij.
God deed Abram, een uitverkoren man, grootse beloften. Hij beloofde Abram dat hij de vader van een groot volk zou worden, dat hij beroemd zou worden en tot een zegen voor anderen zou zijn (Genesis 12:2). Daarnaast beloofde God Abram dat alle geslachten van de aarde door hem gezegend zouden worden.
In Bijbels Optiek
God deed Abram, een uitverkoren man, grootse beloften, omdat hij gehoorzaamde aan de stem van Jahweh. Hij beloofde Abram dat hij de vader van een groot volk zou worden, dat hij beroemd zou worden en tot een zegen voor anderen zou zijn (Genesis 12:2). Daarnaast beloofde God Abram dat alle geslachten van de aarde door hem gezegend zouden worden.
En de geschiedenis heeft de letterlijke vervulling van deze beloften opgetekend. De naam Abram, later veranderd in Abraham, wat `vader van volken' betekent, is een grote naam geworden die door zowel joden, christenen als moslims wordt vereerd. Niet alleen het Joodse volk, ook de gehele Arabische wereld stamt van Abraham af.
Zoals beloofd schonk God Abraham zoveel nakomelingen dat zij, net als het stof der aarde of de sterren aan de nachtelijke hemel, niet meer te tellen waren (Genesis 1-3:16; 15:5). Door Abraham kwamen de profeten, de schrijvers van de geschriften van het Oude en Nieuwe Téstament, en Jezus Christus, - de Zoon van Abraham, de zoon van David. Zij die de nakomelingen van Abraham hebben gezegend, zijn zelf ook gezegend; zij die de zonen van Abraham hebben vervloekt, zijn zelf ook vervloekt (Gen. 12: 3). Doodsoordelen zijn terecht neergekomen op volken die Israël hebben verdrukt - Egypte, Assyrië, Babylon, Rome en in recenter tijden Spanje, Duitsland en Rusland. De laatste oordelen komen pas na het einde van de tijd der heidenen.
Gehoorzaamheid betekende een plek te midden der volken.
De kern van Gods beloften aan Abraham was de belofte dat Hij zijn nakomelingen een land zou geven. Heel Abrahams leven stond in het teken van zijn bereidheid om Ur der Chaldeeën te verlaten en naar een nieuw, beloofd land te gaan. En de belofte bestond niet slechts uit geestelijke zegeningen. De levenslange pelgrimsreis van Abraham was een noodzakelijk onderdeel van de vervulling van de landbelofte.
En de geschiedenis heeft de letterlijke vervulling van deze beloften opgetekend. De naam Abram, later veranderd in Abraham, wat `vader van volken' betekent, is een grote naam geworden die door zowel joden, christenen als moslims wordt vereerd. Niet alleen het Joodse volk, ook de gehele Arabische wereld stamt van Abraham af.
Zoals beloofd schonk God Abraham zoveel nakomelingen dat zij, net als het stof der aarde of de sterren aan de nachtelijke hemel, niet meer te tellen waren (Genesis 1-3:16; 15:5). Door Abraham kwamen de profeten, de schrijvers van de geschriften van het Oude en Nieuwe Téstament, en Jezus Christus, - de Zoon van Abraham, de zoon van David. Zij die de nakomelingen van Abraham hebben gezegend, zijn zelf ook gezegend; zij die de zonen van Abraham hebben vervloekt, zijn zelf ook vervloekt (Gen. 12: 3). Doodsoordelen zijn terecht neergekomen op volken die Israël hebben verdrukt - Egypte, Assyrië, Babylon, Rome en in recenter tijden Spanje, Duitsland en Rusland. De laatste oordelen komen pas na het einde van de tijd der heidenen.
Gehoorzaamheid betekende een plek te midden der volken.
De kern van Gods beloften aan Abraham was de belofte dat Hij zijn nakomelingen een land zou geven. Heel Abrahams leven stond in het teken van zijn bereidheid om Ur der Chaldeeën te verlaten en naar een nieuw, beloofd land te gaan. En de belofte bestond niet slechts uit geestelijke zegeningen. De levenslange pelgrimsreis van Abraham was een noodzakelijk onderdeel van de vervulling van de landbelofte.
In Bijbels Optiek
Het Bijbelverhaal geeft in duidelijke bewoordingen en met duidelijke geografische grenzen een beschrijving van het land en noemt zelfs de volken die daar in die tijd woonden. "Te dien dage sloot de HERE een verbond met Abram, zeggende: Aan uw nageslacht zal Ik dit land geven, van de rivier van Egypte tot de grote rivier, de rivier de Eufraat: de Keniet, de Kenizziet, de Kadmoniet, de Hethiet, de Perizziet, de Refaïeten, de Amoriet, de Kanaäniet, de Girgasiet en de Jebusiet" (Genesis 15:18-21).
In Genesis 15 wordt de belofte in niet mis te verstane termen bevestigd. Abrahams geloofsvertrouwen, waarin hij zijn huis had verlaten om dit land in ontvangst te nemen, wordt beloond met een gedetailleerde verklaring van de belofte. Het Bijbelverhaal geeft in duidelijke bewoordingen en met duidelijke geografische grenzen een beschrijving van het land en noemt zelfs de volken die daar in die tijd woonden. "Te dien dage sloot de HERE een verbond met Abram, zeggende: Aan uw nageslacht zal Ik dit land geven, van de rivier van Egypte tot de grote rivier, de rivier de Eufraat: de Keniet, de Kenizziet, de Kadmoniet, de Hethiet, de Perizziet, de Refaïeten, de Amoriet, de Kana~niet, de Girgasiet en de Jebusiet"
(Genesis 15:18-21).
Dit Bijbelgedeelte gaat duidelijk over een bepaald geografisch land, niet over een algemene zegen of een hemelbelofte. En de voortgaande openbaring van God aan Abraham werkte die belofte nog verder uit in (,enesis 17. Hier werd Abrams naam in Abraham veranderd vanwege de belofte dat hij de vader van vele volken zou zijn.
De landbelofte is verbonden met de belofte van een duurzame erfenis. "Ik zal Mijn verbond oprichten tussen Mij en u en uw nageslacht in hun geslachten, tot een eeuwig verbond, om u en uw nageslacht tot een God te zijn. Ik zal aan u en uw nageslacht het land, waarin gij als vreemdeling vertoeft, het ganse land Kanaain, tot een altoosdurende bezitting geven, en ik zal hun tot een God zijn" (Genesis 17:7 -8).
In Genesis 15 wordt de belofte in niet mis te verstane termen bevestigd. Abrahams geloofsvertrouwen, waarin hij zijn huis had verlaten om dit land in ontvangst te nemen, wordt beloond met een gedetailleerde verklaring van de belofte. Het Bijbelverhaal geeft in duidelijke bewoordingen en met duidelijke geografische grenzen een beschrijving van het land en noemt zelfs de volken die daar in die tijd woonden. "Te dien dage sloot de HERE een verbond met Abram, zeggende: Aan uw nageslacht zal Ik dit land geven, van de rivier van Egypte tot de grote rivier, de rivier de Eufraat: de Keniet, de Kenizziet, de Kadmoniet, de Hethiet, de Perizziet, de Refaïeten, de Amoriet, de Kana~niet, de Girgasiet en de Jebusiet"
(Genesis 15:18-21).
Dit Bijbelgedeelte gaat duidelijk over een bepaald geografisch land, niet over een algemene zegen of een hemelbelofte. En de voortgaande openbaring van God aan Abraham werkte die belofte nog verder uit in (,enesis 17. Hier werd Abrams naam in Abraham veranderd vanwege de belofte dat hij de vader van vele volken zou zijn.
De landbelofte is verbonden met de belofte van een duurzame erfenis. "Ik zal Mijn verbond oprichten tussen Mij en u en uw nageslacht in hun geslachten, tot een eeuwig verbond, om u en uw nageslacht tot een God te zijn. Ik zal aan u en uw nageslacht het land, waarin gij als vreemdeling vertoeft, het ganse land Kanaain, tot een altoosdurende bezitting geven, en ik zal hun tot een God zijn" (Genesis 17:7 -8).
In Bijbels Optiek
De landbelofte is verbonden met de belofte van een duurzame erfenis. "Ik zal Mijn verbond oprichten tussen Mij en u en uw nageslacht in hun geslachten, tot een eeuwig verbond, om u en uw nageslacht tot een God te zijn. Ik zal aan u en uw nageslacht het land, waarin gij als vreemdeling vertoeft, het ganse land Kanaän, tot een altoosdurende bezitting geven, en ik zal hen (Abrahams negeslacht dus!!) tot een God zijn" (Genesis 17:7 -8). Daarom maakte Abram deze reis (rode lijn).
Voor Abraham en de eerste lezers van de Schrift is de betekenis duidelijk. Het beloofde land was Israël, dat zich van de Sinaïwoesrijn naar het noorden en oosten tot aan de Eufraat uitstrekte. Dit omvat alle gebieden die thans tot de staat Israël behoren, plus Libanon, de Westelijke Jordaanoever en nog aanzienlijke delen van Syrië, Irak en Saoedi-Arabië. En het opmerkelijke is dat het verbond, zoals we in Genesis 17 lezen, een eeuwig verbond werd genoemd en dat het land Kanaän als altoosdurende bezitting werd beloofd.
In het licht van de huidige controverse over de vraag van wie het land Israël is, is het belangrijk niet te vergeten dat het enige stukje grond op deze aarde dat God ooit specifiek aan een volk heeft beloofd, het land Israël is, beloofd (zoals in Genesis 15 beschreven staat) aan het joodse volk.
Hoewel God het land aan Abraham had beloofd, heeft deze het nooit bezeten. Hij was honderd jaar oud toen God hem op wonderbaarlijke wijze in staat stelde een zoon te krijgen (lsaak) om Zijn beloften te vervullen. Maar ook na de geboorte van Isaak bezat Abraham niets van het land, behalve dan een klein stukje dat hij had gekocht om Sara te begraven. God vertelde hem zelfs ronduit dat zijn nakomelingen het land de eerste honderden jaren niet zouden bezitten. Zij zouden als vreemdelingen in een vreemd land wonen en daar als slaven onderdrukt worden. Na vier generaties, als de maat van de zonde van de Amorieten vol was, konden zij naar het land terugkeren (Genesis 15:13-16).
Vanuit de geschiedenis weten we dat het joodse volk in het verleden drie keer uit hun land in ballingschap is gegaan en dat het elke keer op bovennatuurlijke wijze door God weer in het land is teruggebracht.
Voor Abraham en de eerste lezers van de Schrift is de betekenis duidelijk. Het beloofde land was Israël, dat zich van de Sinaïwoesrijn naar het noorden en oosten tot aan de Eufraat uitstrekte. Dit omvat alle gebieden die thans tot de staat Israël behoren, plus Libanon, de Westelijke Jordaanoever en nog aanzienlijke delen van Syrië, Irak en Saoedi-Arabië. En het opmerkelijke is dat het verbond, zoals we in Genesis 17 lezen, een eeuwig verbond werd genoemd en dat het land Kanaän als altoosdurende bezitting werd beloofd.
In het licht van de huidige controverse over de vraag van wie het land Israël is, is het belangrijk niet te vergeten dat het enige stukje grond op deze aarde dat God ooit specifiek aan een volk heeft beloofd, het land Israël is, beloofd (zoals in Genesis 15 beschreven staat) aan het joodse volk.
Hoewel God het land aan Abraham had beloofd, heeft deze het nooit bezeten. Hij was honderd jaar oud toen God hem op wonderbaarlijke wijze in staat stelde een zoon te krijgen (lsaak) om Zijn beloften te vervullen. Maar ook na de geboorte van Isaak bezat Abraham niets van het land, behalve dan een klein stukje dat hij had gekocht om Sara te begraven. God vertelde hem zelfs ronduit dat zijn nakomelingen het land de eerste honderden jaren niet zouden bezitten. Zij zouden als vreemdelingen in een vreemd land wonen en daar als slaven onderdrukt worden. Na vier generaties, als de maat van de zonde van de Amorieten vol was, konden zij naar het land terugkeren (Genesis 15:13-16).
Vanuit de geschiedenis weten we dat het joodse volk in het verleden drie keer uit hun land in ballingschap is gegaan en dat het elke keer op bovennatuurlijke wijze door God weer in het land is teruggebracht.
In Bijbels Optiek
De Joden gingen drie maal in ballingschap, hier op het overzicht in drie verschillende kleuren aangegeven.
De Schriften der profeten gaven hoop voor de toekomst..
Na de beide eerste ballingschappen keerde het volk op glorieuze wijze terug. Maar na die derde ballingschap? Jezus voorspelde duidelijk dat de schitterende tempel van Zijn tijd zo volkomen verwoest zou worden dat er zelfs geen steen op de andere gelaten zou worden (Mattheüs 24:2). Men begreep dat het lot van Jeruzalem en van het Joodse volk nog tijdens het leven van de generatie die Zijn boodschap had gehoord, een drastische wending ten kwade zou nemen. En natuurlijk ging de profetie van Jezus letterlijk in vervulling: in het jaar 70 verwoestte het Romeinse leger onder keizer Titus zowel Jeruzalem als de tempel. Maar er bleven nog vragen knagen. Was het nu gedaan met Israël? Waren de beloften terzijde gelegd?
De apostel Paulus, zelf een Israëliet, heeft ook met deze vragen geworsteld. Zijn conclusie was even simpel als nadrukkelijk: nee! "Ik vraag dan: God heeft Zijn volk [het volk Israël] toch niet verstoten? Volstrekt nier!" (Romeinen 11:1).
Zou het eeuwige verbond om het land als altoosdurende bezitting te bezitten, een land met duidelijk omschreven geografische grenzen, nog wel in vervulling gaan? De auteur van de Brief aan de Hebreeën gaat de aan Abraham geschonken beloften nog eens na. Waren die afhankelijk van Israëls gehoorzaamheid en dus vanwege Israëls ongeloof geannuleerd? Nee, dat waren ze niet. De einduitkomst was onveranderlijk en stond onwrikbaar vast. Neem bijvoorbeeld Gods belofte aan Abaraham.
Want toen God aan Abraham lijn belofte deed, zwoer Hij ... bij Zichzelf. Daarom heeft God, toen Hij des te nadrukkelijker aan de erfgenamen der belofte het onveranderlijke van lijn raad wilde doen blijken, Zich onder ede verbonden, opdat door twee onveranderlijke dingen, waarbij het onmogelijk is, dat God liegen zou, wij, die (tot Hem de) toevluchtgenorraen hebben, een krachtige aansporing zouden hebben om de hoop te grijpen, die voor ons ligt. Haar hebben wij als een anker der ziel, dat veilig en vast is, en dat reikt tot binnen het voorhangsel (Hebreeën 6:13, 17-19).
Het bondige en duidelijke getuigenis van zowel het Oude als het Nieuwe Testament wijst in de richting van een laatste terugkeer naar het land van de belofte.
De Schriften der profeten gaven hoop voor de toekomst..
Na de beide eerste ballingschappen keerde het volk op glorieuze wijze terug. Maar na die derde ballingschap? Jezus voorspelde duidelijk dat de schitterende tempel van Zijn tijd zo volkomen verwoest zou worden dat er zelfs geen steen op de andere gelaten zou worden (Mattheüs 24:2). Men begreep dat het lot van Jeruzalem en van het Joodse volk nog tijdens het leven van de generatie die Zijn boodschap had gehoord, een drastische wending ten kwade zou nemen. En natuurlijk ging de profetie van Jezus letterlijk in vervulling: in het jaar 70 verwoestte het Romeinse leger onder keizer Titus zowel Jeruzalem als de tempel. Maar er bleven nog vragen knagen. Was het nu gedaan met Israël? Waren de beloften terzijde gelegd?
De apostel Paulus, zelf een Israëliet, heeft ook met deze vragen geworsteld. Zijn conclusie was even simpel als nadrukkelijk: nee! "Ik vraag dan: God heeft Zijn volk [het volk Israël] toch niet verstoten? Volstrekt nier!" (Romeinen 11:1).
Zou het eeuwige verbond om het land als altoosdurende bezitting te bezitten, een land met duidelijk omschreven geografische grenzen, nog wel in vervulling gaan? De auteur van de Brief aan de Hebreeën gaat de aan Abraham geschonken beloften nog eens na. Waren die afhankelijk van Israëls gehoorzaamheid en dus vanwege Israëls ongeloof geannuleerd? Nee, dat waren ze niet. De einduitkomst was onveranderlijk en stond onwrikbaar vast. Neem bijvoorbeeld Gods belofte aan Abaraham.
Want toen God aan Abraham lijn belofte deed, zwoer Hij ... bij Zichzelf. Daarom heeft God, toen Hij des te nadrukkelijker aan de erfgenamen der belofte het onveranderlijke van lijn raad wilde doen blijken, Zich onder ede verbonden, opdat door twee onveranderlijke dingen, waarbij het onmogelijk is, dat God liegen zou, wij, die (tot Hem de) toevluchtgenorraen hebben, een krachtige aansporing zouden hebben om de hoop te grijpen, die voor ons ligt. Haar hebben wij als een anker der ziel, dat veilig en vast is, en dat reikt tot binnen het voorhangsel (Hebreeën 6:13, 17-19).
Het bondige en duidelijke getuigenis van zowel het Oude als het Nieuwe Testament wijst in de richting van een laatste terugkeer naar het land van de belofte.
In Bijbels Optiek
Zowel in het Oude, maar ook in het Nieuwe Testament staat het bondige en duidelijk getuigenis, dat wijst in de richting van een terugkeer van het Joodse volk naar het land van de vaderen.
Deze hoop op het herstel van hun land heeft de joden door 1900 jaar van strijd heen gedragen. Christenen die het duidelijke profetische getuigenis van de Bijbel verstonden, verwachtten het al honderden jaren geleden, al leek het toen bijna onmogelijk te realiseren. Hieronder worden enkele zeer belangrijke gebeurtenissen opgesomd die tot de vervulling van deze profetie hebben geleid.
Een geschiedenis van vervolging..
De eeuwen na het jaar 70 zijn voor Joden tragisch verlopen. Hun aantal liep door ongelooflijk zware vervolgingen dermate terug dat er op een gegeven ogenblik niet meer dan ongeveer een miljoen joden over waren. Zij werden gehaat door zowel mensen die zich christen noemden, als door niet-christenen. Zij werden van het ene land naar het andere verdreven en kwamen, op een paar korte perioden na, nooit tot rust of welvaart.
Zo op het oog leek lsraëls toekomst hopeloos. In de zevende eeuw namen de Arabieren het oude land Israël in bezit. In de twaalfde eeuw wisten de christelijke kruisvaarders zich voor korte tijd in het land te vestigen. Maar in 1187 werden zij door Saladin definitief verslagen. In 15 17 namen de Ottomaanse Turken het beloofde land over en heersten er totdat Turkije in de Eerste Wereldoorlog werd verslagen. In 1917 kwam er een dramatische wending in de loop der gebeurtenissen toen generaal Allenby Jeruzalem veroverde en daarmee de Britse bezetting van Palestina (Israël) begon.
De laatste terugkeer begint.
De terugkeer van Joden naar het land ging met vele problemen gepaard, al slaagden al in 1871 enkele Joden erin naar het land terug te keren. Rond 1881 hadden zich zo'n 25.000 Joden in het land gevestigd. De idee om de Joden hun oude land weer te laten bezitten werd echter op geen enkele wijze formeel uitgedrukt. Dat gebeurde pas tijdens het eerste zionistische congres, dat in 1897 door Theodor Herzl werd belegd.
Deze hoop op het herstel van hun land heeft de joden door 1900 jaar van strijd heen gedragen. Christenen die het duidelijke profetische getuigenis van de Bijbel verstonden, verwachtten het al honderden jaren geleden, al leek het toen bijna onmogelijk te realiseren. Hieronder worden enkele zeer belangrijke gebeurtenissen opgesomd die tot de vervulling van deze profetie hebben geleid.
Een geschiedenis van vervolging..
De eeuwen na het jaar 70 zijn voor Joden tragisch verlopen. Hun aantal liep door ongelooflijk zware vervolgingen dermate terug dat er op een gegeven ogenblik niet meer dan ongeveer een miljoen joden over waren. Zij werden gehaat door zowel mensen die zich christen noemden, als door niet-christenen. Zij werden van het ene land naar het andere verdreven en kwamen, op een paar korte perioden na, nooit tot rust of welvaart.
Zo op het oog leek lsraëls toekomst hopeloos. In de zevende eeuw namen de Arabieren het oude land Israël in bezit. In de twaalfde eeuw wisten de christelijke kruisvaarders zich voor korte tijd in het land te vestigen. Maar in 1187 werden zij door Saladin definitief verslagen. In 15 17 namen de Ottomaanse Turken het beloofde land over en heersten er totdat Turkije in de Eerste Wereldoorlog werd verslagen. In 1917 kwam er een dramatische wending in de loop der gebeurtenissen toen generaal Allenby Jeruzalem veroverde en daarmee de Britse bezetting van Palestina (Israël) begon.
De laatste terugkeer begint.
De terugkeer van Joden naar het land ging met vele problemen gepaard, al slaagden al in 1871 enkele Joden erin naar het land terug te keren. Rond 1881 hadden zich zo'n 25.000 Joden in het land gevestigd. De idee om de Joden hun oude land weer te laten bezitten werd echter op geen enkele wijze formeel uitgedrukt. Dat gebeurde pas tijdens het eerste zionistische congres, dat in 1897 door Theodor Herzl werd belegd.
In Bijbels Optiek
Het eerste zionistisch congres werd gehouden op 29 augustus 1897 te Basel (Zwitserland). Daar werd de grondslag gelegd voor de staat Israël.
Het doel om het land Palestina weer als thuisland voor de rondzwervende Joden terug te winnen deed Joodse ogen overal ter wereld hoopvol oplichten, ook al leek het slechts een idealistische droom.
De Engelse minister Balfour belooft een ‘nationaal tehuis’..
Er werd slechts pijnlijk langzaam enige vooruitgang geboekt. In 1914 bedroeg het aantal Joden in het land hooguit 80.000. Tijdens de Eerste Wereldoorlog kwam de Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur J. Balfour, teneinde steun van de Joden voor de oorlog te winnen, op 2 november 1917 met de zogenaamde Balfour verklaring. Hierin werd goedkeuring uitgesproken over het doel van Israël: "De regering van Zijne Majesteit hecht haar goedkeuring aan de vestiging van een nationaal thuis voor het Joodse volk in Palestina." Druk vanuit de Arabische wereld, die niets met de vestiging van een thuis voor Israël van doen wilde hebben, en het verlangen van Groot-Brittannië om de Arabische landen te vriend te houden, voorkwamen dat deze belofte gestand werd gedaan. Toen in 1939 de Tweede Wereldoorlog uitbrak, was er nog maar weinig vooruitgang geboekt. Tegen die tijd hadden echter 400.000 Joden kans gezien om het land binnen te komen, ondanks zware beperkingen op de Joodse immigratie en wetten die het Joden verboden om onroerend goed te bezitten.
Het doel om het land Palestina weer als thuisland voor de rondzwervende Joden terug te winnen deed Joodse ogen overal ter wereld hoopvol oplichten, ook al leek het slechts een idealistische droom.
De Engelse minister Balfour belooft een ‘nationaal tehuis’..
Er werd slechts pijnlijk langzaam enige vooruitgang geboekt. In 1914 bedroeg het aantal Joden in het land hooguit 80.000. Tijdens de Eerste Wereldoorlog kwam de Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur J. Balfour, teneinde steun van de Joden voor de oorlog te winnen, op 2 november 1917 met de zogenaamde Balfour verklaring. Hierin werd goedkeuring uitgesproken over het doel van Israël: "De regering van Zijne Majesteit hecht haar goedkeuring aan de vestiging van een nationaal thuis voor het Joodse volk in Palestina." Druk vanuit de Arabische wereld, die niets met de vestiging van een thuis voor Israël van doen wilde hebben, en het verlangen van Groot-Brittannië om de Arabische landen te vriend te houden, voorkwamen dat deze belofte gestand werd gedaan. Toen in 1939 de Tweede Wereldoorlog uitbrak, was er nog maar weinig vooruitgang geboekt. Tegen die tijd hadden echter 400.000 Joden kans gezien om het land binnen te komen, ondanks zware beperkingen op de Joodse immigratie en wetten die het Joden verboden om onroerend goed te bezitten.
Israël werd in 1948 een wereldse staat.
De stichting van de staat Israël was in 1948 een feit en haar eerste president was Ben Gurion, die op 14 mei de onafhankelijkheidsverklaring voorleest. Het doel - om alle Joden ‘een nationaal tehuis’ te geven - werd uitgebreid met de stichting van de staat Israël.
Veel antisemitische geschiedenisvervalsers, zoals de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad, ontkennen dat de Holocaust ooit heeft plaatsgehad. Toch schiep de Tweede Wereldoorlog, die resulteerde in de verschrikkelijke massaslachting van miljoenen Joden onder de tirannie van de nazi's, een gunstig klimaat en een wereldwijde sympathie voor het joodse volk. Natuurlijk moest er ergens een plaats komen waar de thuisloze Jood zich thuis kon voelen. Hoewel er in 1945 een Arabische liga werd opgericht om de joodse expansie tegen te gaan, creëerden de Verenigde Naties na de Tweede Wereldoorlog met de goedkeuring van de Verenigde Staten en Rusland in Palestina een thuisland voor Joden. In het handvest stond dat Palestina in een Joodse staat en een Arabische staat verdeeld moest worden. Er werd bijna 1,3.000 vierkante kilometer aan de nog te stichten staat Israël toebedeeld.
De oorlog van 1948-1949.
Toen het Britse bestuur op 14 mei 1948 eindigde, werd Israël voor het eerst sinds vele honderden jaren weer een onafhankelijke staat. De bevolking van de nieuwe staat omvatte 650.000 Joden en vele honderdduizenden Arabieren. Voor de Arabische wereld was deze regeling echter volkomen onaanvaardbaar. Israël werd van alle kanten aangevallen: door Egypte, Jordanië, Irak, Syrië, Libanon en Saoedi-Arabië. Israël verdedigde zich heldhaftig en de legers van de tegenstanders waren ongeorganiseerd.
Hoewel er duizenden Israëli's in de strijd sneuvelden, had Israël zijn grondgebied tegen de tijd dat er een wapenstilstand werd bereikt (op 7 januari 1949) van bijna 13.000 naar ruim 20.000 vierkante kilometer uitgebreid. Daaronder viel ook de Negev, de grote woestijn in het zuiden.
Veel antisemitische geschiedenisvervalsers, zoals de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad, ontkennen dat de Holocaust ooit heeft plaatsgehad. Toch schiep de Tweede Wereldoorlog, die resulteerde in de verschrikkelijke massaslachting van miljoenen Joden onder de tirannie van de nazi's, een gunstig klimaat en een wereldwijde sympathie voor het joodse volk. Natuurlijk moest er ergens een plaats komen waar de thuisloze Jood zich thuis kon voelen. Hoewel er in 1945 een Arabische liga werd opgericht om de joodse expansie tegen te gaan, creëerden de Verenigde Naties na de Tweede Wereldoorlog met de goedkeuring van de Verenigde Staten en Rusland in Palestina een thuisland voor Joden. In het handvest stond dat Palestina in een Joodse staat en een Arabische staat verdeeld moest worden. Er werd bijna 1,3.000 vierkante kilometer aan de nog te stichten staat Israël toebedeeld.
De oorlog van 1948-1949.
Toen het Britse bestuur op 14 mei 1948 eindigde, werd Israël voor het eerst sinds vele honderden jaren weer een onafhankelijke staat. De bevolking van de nieuwe staat omvatte 650.000 Joden en vele honderdduizenden Arabieren. Voor de Arabische wereld was deze regeling echter volkomen onaanvaardbaar. Israël werd van alle kanten aangevallen: door Egypte, Jordanië, Irak, Syrië, Libanon en Saoedi-Arabië. Israël verdedigde zich heldhaftig en de legers van de tegenstanders waren ongeorganiseerd.
Hoewel er duizenden Israëli's in de strijd sneuvelden, had Israël zijn grondgebied tegen de tijd dat er een wapenstilstand werd bereikt (op 7 januari 1949) van bijna 13.000 naar ruim 20.000 vierkante kilometer uitgebreid. Daaronder viel ook de Negev, de grote woestijn in het zuiden.
In Bijbels Optiek
Tijdens de Israëlisch-Arabische oorlog lijfde Israël de Negevwoestijn bij haar grondgebied in en vergrootte zo haar land van 13000 naar 20000 vierkante kilometer.
Sinds die tijd is Israëls geschiedenis er een van nooit aflatende moeilijkheden, steeds terugkerende schermutselingen en oorlogen en herhaalde pogingen tot vrede, maar ook van een geleidelijke versterking van het land.
Wat daarna gebeurde.
1948 De staat Israël roept de onafhankelijkheid uit en wordt door vijf Arabische landen aangevallen.
1949 Jeruzalem wordt in tweeën verdeeld (de nieuwe stad onder Joods bestuur, de oude stad onder Jordaans bestuur).
1956 Israël, Groot-Brittannië en Frankrijk veroveren de Sinaï op Egypte.
1964 Oprichting van de PLO.
1967 Tijdens de Zesdaagse oorlog (6-11 juni) verslaat Israël Egypte, Syrië en Jordanië en krijgt het geheel Jeruzalem, de Golanhoogten, de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook in handen.
Sinds die tijd is Israëls geschiedenis er een van nooit aflatende moeilijkheden, steeds terugkerende schermutselingen en oorlogen en herhaalde pogingen tot vrede, maar ook van een geleidelijke versterking van het land.
Wat daarna gebeurde.
1948 De staat Israël roept de onafhankelijkheid uit en wordt door vijf Arabische landen aangevallen.
1949 Jeruzalem wordt in tweeën verdeeld (de nieuwe stad onder Joods bestuur, de oude stad onder Jordaans bestuur).
1956 Israël, Groot-Brittannië en Frankrijk veroveren de Sinaï op Egypte.
1964 Oprichting van de PLO.
1967 Tijdens de Zesdaagse oorlog (6-11 juni) verslaat Israël Egypte, Syrië en Jordanië en krijgt het geheel Jeruzalem, de Golanhoogten, de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook in handen.
In Bijbels Optiek
De Golanhoogte werd door Israël in de Zesdaagse oorlog van 1967 verovert op Syrië. Deze plek werd door dat land gebruikt om doorlopend Israëlische nederzettingen in het noorden te beschieten en onschuldige mannen, vrouwen en kinderen te doden.
1973 Op Jom Kippoer (Grote Verzoendag) doen Egypte en Syrië een verrassingsaanval op Israël, maar Israël slaat hen terug.
1979 Israël en Egypte ondertekenen de akkoorden van Camp David, waarin Israël de Sinaï aan Egypte teruggeeft in ruil voor vrede.
1982 Israël valt Libanon binnen in het kader van operatie Vrede in Galilea.
1987-1993 Op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook breekt de eerste intifada (Palestijnse opstand) uit.
1973 Op Jom Kippoer (Grote Verzoendag) doen Egypte en Syrië een verrassingsaanval op Israël, maar Israël slaat hen terug.
1979 Israël en Egypte ondertekenen de akkoorden van Camp David, waarin Israël de Sinaï aan Egypte teruggeeft in ruil voor vrede.
1982 Israël valt Libanon binnen in het kader van operatie Vrede in Galilea.
1987-1993 Op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook breekt de eerste intifada (Palestijnse opstand) uit.
In Bijbels Optiek
Resten van een Iraakse SCUD-raket die in Israël neerstortte.
1991 Tijdens de Golfoorlog wordt Israël door Scudraketten uit Irak getroffen.
1993 De Oslo-akkoorden worden getekend. Israëls premier Yitzhak Rabin en PLO voorzitter Yasser Arafat schudden elkaar in het ‘Witte Huis’ de hand.
2000 Israël trekt zich terug uit Libanon. Als in september Ariel Sharon de Tempelberg bezoekt, breekt de tweede intifada uit.
2003 De Verenigde Staten presenteren de `routekaart' voor vrede in het Midden-Oosten.
2005 Israël trekt zich terug uit alle 21 nederzettingen in de Gazastrook.
2006 Israël vecht een bloedige 34 dagen durende oorlog tegen Hezbollah om de overdracht van gekidnapte soldaten (en probeert ook de vrijlating van een enkele weken eerder door Hamas ontvoerde soldaat te bewerkstelligen).
Zijn de Bijbelprofeten betrouwbaar?
Vanaf de belofte aan Abraham tot nu toe zijn de profetieën over Israëls volledige bezit van en zegen in het land nog niet vervuld. De hartslag van de Joodse geschiedenis, met drie ballingschappen en ook drie terugkeren naar het beloofde land, is aangrijpend.
1991 Tijdens de Golfoorlog wordt Israël door Scudraketten uit Irak getroffen.
1993 De Oslo-akkoorden worden getekend. Israëls premier Yitzhak Rabin en PLO voorzitter Yasser Arafat schudden elkaar in het ‘Witte Huis’ de hand.
2000 Israël trekt zich terug uit Libanon. Als in september Ariel Sharon de Tempelberg bezoekt, breekt de tweede intifada uit.
2003 De Verenigde Staten presenteren de `routekaart' voor vrede in het Midden-Oosten.
2005 Israël trekt zich terug uit alle 21 nederzettingen in de Gazastrook.
2006 Israël vecht een bloedige 34 dagen durende oorlog tegen Hezbollah om de overdracht van gekidnapte soldaten (en probeert ook de vrijlating van een enkele weken eerder door Hamas ontvoerde soldaat te bewerkstelligen).
Zijn de Bijbelprofeten betrouwbaar?
Vanaf de belofte aan Abraham tot nu toe zijn de profetieën over Israëls volledige bezit van en zegen in het land nog niet vervuld. De hartslag van de Joodse geschiedenis, met drie ballingschappen en ook drie terugkeren naar het beloofde land, is aangrijpend.
In Bijbels Optiek
Israël overleefde alle ballingschappen en keerde terug, maar de meest aangrijpende gebeurtenissen komen nog, ook uit de laatste ballingschap zullen terugkeren. Het kaartje laat zien waar ze heen gegaan zijn en dus ook terug zullen keren, want God had en zal spreken.
Maar de meest aangrijpende gebeurtenissen komen nog. Is de huidige terugkeer van Israël het begin van de allerlaatste bijeenvergadering van Israël? Is het de zoveelste in een reeks gebeurtenissen in onze rijd die de weg banen voor het einde van de tijden der heidenen? Terwijl niet-Joodse landen zich in een goede positie proberen te manoeuvreren voor hun laatste ogenblikken van eer en oordeel, wordt alles toebereid voor de laatste eindrijdgebeurtenissen die als het einde van de tijden der heidenen zijn voorzegd. Dan en alleen dan pas zal Israël eindelijk ervaren wat het volk allemaal beloofd is en waar het sinds de dagen van Abraham op hoopt.
Het jaar 2006 blijkt een keerpunt te zijn geweest in de bijeenvergadering van het joodse volk in hun vaderland. In 2006 herbergde Israël voor het eerst sinds ongeveer 1900 jaar de grootste Joodse gemeenschap ter wereld. Daarmee was zelfs de joodse gemeenschap in de Verenigde Staten in aantal voorbijgestreefd. Van een aantal van ongeveer 650.000 zielen bij de stichting van de staat Israël in 1948 is de Joodse bevolking van Israël gegroeid tot ruim 5,3 miljoen mensen in 2006. Naar verwacht zal het aantal nog doorgroeien tot meer dan zes miljoen in 2020. Het herstel van de joodse staat en de terugkeer van alle twaalf stammen naar Israël zijn noodzakelijke voorwaarden voor de vervulling van de eindtijdgebeurtenissen.
Maar de meest aangrijpende gebeurtenissen komen nog. Is de huidige terugkeer van Israël het begin van de allerlaatste bijeenvergadering van Israël? Is het de zoveelste in een reeks gebeurtenissen in onze rijd die de weg banen voor het einde van de tijden der heidenen? Terwijl niet-Joodse landen zich in een goede positie proberen te manoeuvreren voor hun laatste ogenblikken van eer en oordeel, wordt alles toebereid voor de laatste eindrijdgebeurtenissen die als het einde van de tijden der heidenen zijn voorzegd. Dan en alleen dan pas zal Israël eindelijk ervaren wat het volk allemaal beloofd is en waar het sinds de dagen van Abraham op hoopt.
Het jaar 2006 blijkt een keerpunt te zijn geweest in de bijeenvergadering van het joodse volk in hun vaderland. In 2006 herbergde Israël voor het eerst sinds ongeveer 1900 jaar de grootste Joodse gemeenschap ter wereld. Daarmee was zelfs de joodse gemeenschap in de Verenigde Staten in aantal voorbijgestreefd. Van een aantal van ongeveer 650.000 zielen bij de stichting van de staat Israël in 1948 is de Joodse bevolking van Israël gegroeid tot ruim 5,3 miljoen mensen in 2006. Naar verwacht zal het aantal nog doorgroeien tot meer dan zes miljoen in 2020. Het herstel van de joodse staat en de terugkeer van alle twaalf stammen naar Israël zijn noodzakelijke voorwaarden voor de vervulling van de eindtijdgebeurtenissen.
In Bijbels Optiek
Het herstel van de joodse staat en de terugkeer van alle twaalf stammen naar Israël zijn noodzakelijke voorwaarden voor de vervulling van de eindtijdgebeurtenissen. Het proces is in volle gang ( er landen dagelijk vliegtuigen met duizenden Joden op Tel Aviv) en het zal in niet al te lange tijd afgerond zijn. Gods beloften staan op het punt van vervulling.
Maar de terugkeer van de Joden naar Israël is geen gemakkelijke en roemrijke weg geweest. Vredesonderhandelingen hebben niet tot een duurzame vrede geleid. De duiven en de vredestichters in Israël zullen hun land uiteindelijk een vredesverdrag schenken dat in de hoop op economische voorspoed hun veiligheid op het spel zal zetten. Het is verdrietig te moeten zeggen dat een land dat zichzelf vijftig jaar lang zo dapper heeft verdedigd> tot een valse vrede verleid zal worden met internationale garanties die geen enkel nut zullen hebben in het laatste uur, dat de Bijbel omschrijft als "...groot is die dag, zonder weerga; een tijd van benauwdheid is het voor Jacob" (Jeremia 30:7).
De grote lijn van de profetie is duidelijk genoeg. Na hun terugkeer zullen de joden aanvankelijk een periode van schijnvrede beleven, dan internationaal verraad en daarna een bloedbad van stuitende proporties. Zonder rechtstreekse interventie van God zouden zowel Israël als het joodse volk dan volkomen vernietigd worden.
De oudtestamentische profeet Jeremia geeft een levendige beschrijving van de tijd van benauwdheid voor Israël. Dit zijn de tweede drieëneenhalf jaar van de zeven jaar durende periode van verdrukking, die tot de grote laatste veldslag zal leiden - de slag bij Armageddon.
Maar de terugkeer van de Joden naar Israël is geen gemakkelijke en roemrijke weg geweest. Vredesonderhandelingen hebben niet tot een duurzame vrede geleid. De duiven en de vredestichters in Israël zullen hun land uiteindelijk een vredesverdrag schenken dat in de hoop op economische voorspoed hun veiligheid op het spel zal zetten. Het is verdrietig te moeten zeggen dat een land dat zichzelf vijftig jaar lang zo dapper heeft verdedigd> tot een valse vrede verleid zal worden met internationale garanties die geen enkel nut zullen hebben in het laatste uur, dat de Bijbel omschrijft als "...groot is die dag, zonder weerga; een tijd van benauwdheid is het voor Jacob" (Jeremia 30:7).
De grote lijn van de profetie is duidelijk genoeg. Na hun terugkeer zullen de joden aanvankelijk een periode van schijnvrede beleven, dan internationaal verraad en daarna een bloedbad van stuitende proporties. Zonder rechtstreekse interventie van God zouden zowel Israël als het joodse volk dan volkomen vernietigd worden.
De oudtestamentische profeet Jeremia geeft een levendige beschrijving van de tijd van benauwdheid voor Israël. Dit zijn de tweede drieëneenhalf jaar van de zeven jaar durende periode van verdrukking, die tot de grote laatste veldslag zal leiden - de slag bij Armageddon.
In Bijbels Optiek
In de tweede helft van de zeven jaar durende periode van grote verdrukking door de antichrist, ontwikkelt de wereldsituatie zich tot een allesomvattende laatste veldslag, waarbij ieder land op de één of andere manier betrokken zal zijn. In de Bijbel wordt dit proces genoemd: de slag bij Armageddon (Israël).
Die periode begint wanneer de nieuwe leider van de G10 de schijnvrede met Israël verbreekt.
Deze periode van de geschiedenis wordt dikwijls de `Grote Verdrukking' genoemd, en ook wel een tijd van "verdrukking, zoals er niet geweest is van het begin der wereld tot nu toe" (Openbaring 7:14; Mattheus 24:21). Het wordt in Openbaring gedetailleerd beschreven als een bepaalde periode die de tijd der heidenen afsluit. Israël, Jeruzalem en de tijdens de vrede herbouwde tempel worden "aan de heidenen gegeven; en zij zullen de heilige stad vertreden, 42 maanden lang"
(Openbaring 1 1:2).
Na de belofte dar Israël naar het land zal terugkeren waarschuwt Jeremia: "Want zo zegt de HERE: Angstgeschrei horen wij, schrik en geen heil. Vraagt toch, ziet, of een man baart; waarom zie Ik iedere man met zijn handen aan zijn heupen als een barende en heeft elk gelaat een lijkkleur gekregen? Wee, want groot is die dag, zonder weerga, een tijd van benauwdheid is het voor Jacob; maar daaruit zal hij gered worden. Op die dag zal het gebeuren, luidt het woord van de HERE der heerscharen, dat Ik het juk van hun hals zal verbreken en hun banden zal verscheuren; vreemden zullen hen niet meer knechten, maar zij zullen de HERE, hun God, dienen en David, hun koning, die Ik hun verwekken zal" (Jeremia 30:5-9).
Israël wordt een koninkrijk onder Davids heerschappij.
De laatste terugkeer is pas compleet als Christus terugkomt om als rechter van de volken te interveniëren en als de beloofde Koning de troon van David in ere te herstellen. De profetieën over de in onze tijd zo indrukwekkend begonnen terugkeer van het volk zijn pas vervuld als alle nog levende Joden (na hun decimering tijdens de Grote Verdrukking) zich eindelijk voor een periode van duizend jaar vrede en voorspoed in het beloofde land hebben gevestigd. Bij veel oudtestamentische profeten, zoals Ezechiël, Jesaja, Daniël en Micha, weerklinken soortgelijke visioenen over deze tijd.
Die periode begint wanneer de nieuwe leider van de G10 de schijnvrede met Israël verbreekt.
Deze periode van de geschiedenis wordt dikwijls de `Grote Verdrukking' genoemd, en ook wel een tijd van "verdrukking, zoals er niet geweest is van het begin der wereld tot nu toe" (Openbaring 7:14; Mattheus 24:21). Het wordt in Openbaring gedetailleerd beschreven als een bepaalde periode die de tijd der heidenen afsluit. Israël, Jeruzalem en de tijdens de vrede herbouwde tempel worden "aan de heidenen gegeven; en zij zullen de heilige stad vertreden, 42 maanden lang"
(Openbaring 1 1:2).
Na de belofte dar Israël naar het land zal terugkeren waarschuwt Jeremia: "Want zo zegt de HERE: Angstgeschrei horen wij, schrik en geen heil. Vraagt toch, ziet, of een man baart; waarom zie Ik iedere man met zijn handen aan zijn heupen als een barende en heeft elk gelaat een lijkkleur gekregen? Wee, want groot is die dag, zonder weerga, een tijd van benauwdheid is het voor Jacob; maar daaruit zal hij gered worden. Op die dag zal het gebeuren, luidt het woord van de HERE der heerscharen, dat Ik het juk van hun hals zal verbreken en hun banden zal verscheuren; vreemden zullen hen niet meer knechten, maar zij zullen de HERE, hun God, dienen en David, hun koning, die Ik hun verwekken zal" (Jeremia 30:5-9).
Israël wordt een koninkrijk onder Davids heerschappij.
De laatste terugkeer is pas compleet als Christus terugkomt om als rechter van de volken te interveniëren en als de beloofde Koning de troon van David in ere te herstellen. De profetieën over de in onze tijd zo indrukwekkend begonnen terugkeer van het volk zijn pas vervuld als alle nog levende Joden (na hun decimering tijdens de Grote Verdrukking) zich eindelijk voor een periode van duizend jaar vrede en voorspoed in het beloofde land hebben gevestigd. Bij veel oudtestamentische profeten, zoals Ezechiël, Jesaja, Daniël en Micha, weerklinken soortgelijke visioenen over deze tijd.
In Bijbels Optiek
Het duizendjarig vrederijk zou er zó uit kunnen zien, alles is in evenwicht en harmonie en de verleidende zonde speelt er geen rol meer.
Jeremia voorzegde het oordeel dat over de niet-Joodse volken zou komen en gaf daarop de boodschap van de God van Israël als volgt weer:
En Ik zal de rest van Mijn schapen verzamelen uit al de landen waarheen Ik ze heb verdreven, en Ik zal ze doen wederkeren naar hun weiden, en zij zullen vruchtbaar zijn en zich vermeerderen. Ook zal Ik over hen herders verwekken om hen te weiden, en zij zullen vrees noch schrik meer hebben, en zij zullen niet gemist worden, luidt het woord des Heren. Zie, de dagen komen, luidt het woord des Heren, dat Ik aan David een rechtvaardige Spruit zal verwekken; die zal als koning regeren en verstandig handelen, die zal recht en gerechtigheid doen in het land. In Zijn dagen zal Juda behouden worden en Israël veilig wonen; en dit is zijn naam, waarmede men hem zal noemen de Here onze gerechtigheid " (Jeremia 23:.3-6).
Een profetie van Ezechiël maakt duidelijk dat dit pas direct na een periode van oordeel gebeurt en dat de voltooiing van de terugkeer elke dan nog levende Jood in het land zal brengen. "En zij zullen weten, dat Ik de HERE hun God ben, zowel wanneer Ik hen in ballingschap wegvoer onder de volken, als wanneer Ik hen weer in hun eigen land verzamel, zonder dat Ik iemand van hen daarginds achterlaat" (Ezechiël 39:28).
De huidige terugkeer van Israël naar het land baant de weg voor een belangrijke reeks eindtijdgebeurtenissen. Profetieën hebben duidelijk voorzegd dat Israël vóór het einde van de tijden der heidenen als natie hersteld zou worden. Maar ook is beschreven dat niet-Joodse volken tijdens het laatste uur van oordeel en lijden het lot van Israël nog in handen zullen hebben. Het evangelie van Lucas zegt: "En zij zullen vallen door de scherpte van het zwaard en als gevangenen weggevoerd worden onder alle heidenen, en Jeruzalem zal door heidenen vertrapt worden, totdat de tijden der heidenen zullen vervuld zijn" (Lucas 21:24).
De volgende aangrijpende gebeurtenissen hebben te maken met het beheer van Jeruzalem en de teruggave van een deel van het land aan de Palestijnse Arabieren, zoals we al gezien hebben bij de Israëlische terugtrekking uit Gaza in 2005. Deze strijd wordt steeds explosiever vanwege de vijf miljoen van huis en haard verdreven Palestijnen. Velen zijn gedwongen om als vluchtelingen en ballingen in omringende Arabische landen te leven. Uit deze vluchtelingenkampen zijn Palestijnse guerrillagroepen voortgekomen die een strategie van terreur voorstaan en het gematigde Arabieren moeilijk maken om via onderhandelingen tot compromissen te komen.
Jeremia voorzegde het oordeel dat over de niet-Joodse volken zou komen en gaf daarop de boodschap van de God van Israël als volgt weer:
En Ik zal de rest van Mijn schapen verzamelen uit al de landen waarheen Ik ze heb verdreven, en Ik zal ze doen wederkeren naar hun weiden, en zij zullen vruchtbaar zijn en zich vermeerderen. Ook zal Ik over hen herders verwekken om hen te weiden, en zij zullen vrees noch schrik meer hebben, en zij zullen niet gemist worden, luidt het woord des Heren. Zie, de dagen komen, luidt het woord des Heren, dat Ik aan David een rechtvaardige Spruit zal verwekken; die zal als koning regeren en verstandig handelen, die zal recht en gerechtigheid doen in het land. In Zijn dagen zal Juda behouden worden en Israël veilig wonen; en dit is zijn naam, waarmede men hem zal noemen de Here onze gerechtigheid " (Jeremia 23:.3-6).
Een profetie van Ezechiël maakt duidelijk dat dit pas direct na een periode van oordeel gebeurt en dat de voltooiing van de terugkeer elke dan nog levende Jood in het land zal brengen. "En zij zullen weten, dat Ik de HERE hun God ben, zowel wanneer Ik hen in ballingschap wegvoer onder de volken, als wanneer Ik hen weer in hun eigen land verzamel, zonder dat Ik iemand van hen daarginds achterlaat" (Ezechiël 39:28).
De huidige terugkeer van Israël naar het land baant de weg voor een belangrijke reeks eindtijdgebeurtenissen. Profetieën hebben duidelijk voorzegd dat Israël vóór het einde van de tijden der heidenen als natie hersteld zou worden. Maar ook is beschreven dat niet-Joodse volken tijdens het laatste uur van oordeel en lijden het lot van Israël nog in handen zullen hebben. Het evangelie van Lucas zegt: "En zij zullen vallen door de scherpte van het zwaard en als gevangenen weggevoerd worden onder alle heidenen, en Jeruzalem zal door heidenen vertrapt worden, totdat de tijden der heidenen zullen vervuld zijn" (Lucas 21:24).
De volgende aangrijpende gebeurtenissen hebben te maken met het beheer van Jeruzalem en de teruggave van een deel van het land aan de Palestijnse Arabieren, zoals we al gezien hebben bij de Israëlische terugtrekking uit Gaza in 2005. Deze strijd wordt steeds explosiever vanwege de vijf miljoen van huis en haard verdreven Palestijnen. Velen zijn gedwongen om als vluchtelingen en ballingen in omringende Arabische landen te leven. Uit deze vluchtelingenkampen zijn Palestijnse guerrillagroepen voortgekomen die een strategie van terreur voorstaan en het gematigde Arabieren moeilijk maken om via onderhandelingen tot compromissen te komen.
In Bijbels Optiek
Een voorbeeld van een Palestijns vluchtelingenkamp in Jordanië. Uit dergelijke kampen zijn guerrillagroepen voortgekomen, die een strategie van terreur voorstaan, gevoed door de regeringen van Arabische staten, die deze kampen willens en wetens in stand houden, met als doel de staat Israël te ontregelen onder het mom van de islam en hun afgod Allah, maar ook om hun eigen hachje veilig te stellen.
Arabische leiders zijn er in geslaagd om een ongemakkelijk bondgenootschap met de Palestijnen te sluiten dat dikwijls tot uitbarstingen van geweld heeft geleid. In oktober 1974 droeg de Arabische topconferentie in Rabat ter wille van de eenheid een oplossing aan. De bezette Westelijke Jordaanoever moest een onafhankelijke, door de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) bestuurde Palestijnse staat worden. Begin 1975 moest er een regering in ballingschap worden gevormd om onderhandelingen met Israël voor te bereiden.
Oorspronkelijk was de Westelijke Jordaanoever tijdens de oorlog van 1967 veroverd. Vanuit Israëlisch gezichtspunt is het legaal bezit van Israël geworden, dat er dan ook nieuwe nederzettingen bleef stichten, waartegen de Palestijnen zich bleven verzetten.
Een groot deel van de wereld, ook de Verenigde Staten , zette Israël echter onder druk om de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook in een onafhankelijke, van Israël, gescheiden Palestijnse staat om te vormen. Dit is de kern van de zogenaamde `routekaart' naar vrede. Maar die routekaart ging na de verbijsterende overwinning van Hamas bij de Palestijnse parlementsverkiezingen van januari 2006 volkomen in de prullenbak.
Arabische leiders zijn er in geslaagd om een ongemakkelijk bondgenootschap met de Palestijnen te sluiten dat dikwijls tot uitbarstingen van geweld heeft geleid. In oktober 1974 droeg de Arabische topconferentie in Rabat ter wille van de eenheid een oplossing aan. De bezette Westelijke Jordaanoever moest een onafhankelijke, door de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) bestuurde Palestijnse staat worden. Begin 1975 moest er een regering in ballingschap worden gevormd om onderhandelingen met Israël voor te bereiden.
Oorspronkelijk was de Westelijke Jordaanoever tijdens de oorlog van 1967 veroverd. Vanuit Israëlisch gezichtspunt is het legaal bezit van Israël geworden, dat er dan ook nieuwe nederzettingen bleef stichten, waartegen de Palestijnen zich bleven verzetten.
Een groot deel van de wereld, ook de Verenigde Staten , zette Israël echter onder druk om de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook in een onafhankelijke, van Israël, gescheiden Palestijnse staat om te vormen. Dit is de kern van de zogenaamde `routekaart' naar vrede. Maar die routekaart ging na de verbijsterende overwinning van Hamas bij de Palestijnse parlementsverkiezingen van januari 2006 volkomen in de prullenbak.
In Bijbels Optiek
Hamas staat bekend om zijn doodscultuur en bestuurt met moordende hand de Gazastrook. Geen tegenstander is veilig binnen hun kleine strook land: niet alleen Israël, maar ook de christenen binnen haar grenzen worden vervolgd, het leven zuurgemaakt, alles afgenomen, vermoord en op de vlucht gedreven naar het buitenland. Hamas is door de internationale gemeenschap dan ook aangemerkt als terroristische organisatie.
Aanvankelijk gaven peilingen bij de stembureaus een redelijk veilige meerderheid voor de regerende Fatah partij aan. Maar de volgende ochtend schrok de wereld wakker van het verbijsterende nieuws dat de islamitische terreurgroep Hamas voor een politieke aardverschuiving had gezorgd: zij behaalden 76 van de 132 zetels. Fatah, de partij van president Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit, behaalde slechts 43 zetels. De terreur van Hamas had ook tijdens de verkiezingen gewerkt.
Vrede en aanslagen gaan onmogelijk samen.
De steun voor Hamas van de kant van Arabische staten en Iran blijft een doorn in het vlees van Israël. Het schept een altijd aanwezige dreiging van een terroristische uitputtingsoorlog, waarin men zal proberen de Israëli's langzaam af te matten door voortdurende wrijvingen en pesterijen. Dat gaat ten koste van Israëls economische middelen en er worden soldaten en burgers gedood zonder dat er duidelijke winst of een overwinning wordt geboekt. Een staakt-het-vuren en vredesonderhandelingen zijn slechts pogingen om voordeel te behalen en het conflict voort te kunnen zetten.
De reacties vanuit de gehele wereld op de overwinning van Hamas waren snel en hard. Amerika heeft gezegd dat het niet met Hamas praat zolang zij hun handvest niet hebben veranderd. Dit roept namelijk brutaalweg op tot de vernietiging van Israël.
Westerse landen dreigden hun financiële steun aan de Palestijnse Autoriteit stop re zetten zolang Hamas aan de macht is. En dus zegde Iran de door Hamas geleide regering in Palestina al snel 50 miljoen dollar toe.
Op 25 juni 2006 vielen terroristen van Hamas, die gebruik maakten van een systeem van tunnels, een Israëlische militaire grenspost aan.
Zij doodden twee soldaten, verwondden drie anderen en ontvoerden een zesde Israëlische soldaat. Dit leidde tot een heftige reactie van Israël. Niet veel later, op 12 juli, staken terroristen van Hezbollah bij een bijna identieke aanval vanuit Libanon de noordgrens van Israël over, doodden verscheidene Israëlische soldaten en ontvoerden twee anderen.
Aanvankelijk gaven peilingen bij de stembureaus een redelijk veilige meerderheid voor de regerende Fatah partij aan. Maar de volgende ochtend schrok de wereld wakker van het verbijsterende nieuws dat de islamitische terreurgroep Hamas voor een politieke aardverschuiving had gezorgd: zij behaalden 76 van de 132 zetels. Fatah, de partij van president Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit, behaalde slechts 43 zetels. De terreur van Hamas had ook tijdens de verkiezingen gewerkt.
Vrede en aanslagen gaan onmogelijk samen.
De steun voor Hamas van de kant van Arabische staten en Iran blijft een doorn in het vlees van Israël. Het schept een altijd aanwezige dreiging van een terroristische uitputtingsoorlog, waarin men zal proberen de Israëli's langzaam af te matten door voortdurende wrijvingen en pesterijen. Dat gaat ten koste van Israëls economische middelen en er worden soldaten en burgers gedood zonder dat er duidelijke winst of een overwinning wordt geboekt. Een staakt-het-vuren en vredesonderhandelingen zijn slechts pogingen om voordeel te behalen en het conflict voort te kunnen zetten.
De reacties vanuit de gehele wereld op de overwinning van Hamas waren snel en hard. Amerika heeft gezegd dat het niet met Hamas praat zolang zij hun handvest niet hebben veranderd. Dit roept namelijk brutaalweg op tot de vernietiging van Israël.
Westerse landen dreigden hun financiële steun aan de Palestijnse Autoriteit stop re zetten zolang Hamas aan de macht is. En dus zegde Iran de door Hamas geleide regering in Palestina al snel 50 miljoen dollar toe.
Op 25 juni 2006 vielen terroristen van Hamas, die gebruik maakten van een systeem van tunnels, een Israëlische militaire grenspost aan.
Zij doodden twee soldaten, verwondden drie anderen en ontvoerden een zesde Israëlische soldaat. Dit leidde tot een heftige reactie van Israël. Niet veel later, op 12 juli, staken terroristen van Hezbollah bij een bijna identieke aanval vanuit Libanon de noordgrens van Israël over, doodden verscheidene Israëlische soldaten en ontvoerden twee anderen.
In Bijbels Optiek
Een aangrijpend moment in de opmerkelijke militaire carrière van Stafchef van het IDF generaal Gabi Ashkenazi was, toen hij in het bijzijn van de families op 16 juli 2008 voor de stoffelijke resten van de Israëlische soldaten sergeant Ehud Goldwasser en sergeant Eldad Regev salueerde. Deze soldaten werden twee jaar eerder (12 juli 2006) tijdens een gewone patrouilletocht aan de Israëlische zijde van de grens met Libanon, overvallen door een commando van de terreurgroep Hezbollah. Zij werden ontvoerd, gegijzeld, gefolterd en uiteindelijk vermoord. Zij werden geruild voor de lichamen van 200 gesneuvelde Palestijnen en Libanezen alsook 5 gevangen Libanezen waaronder de beruchte moordenaar Samir Kuntar. Deze tweede aanval escaleerde tot een 34-daagse oorlog waarbij Israël doelen van Hezbollah in Zuid-Libanon bestookte en zelf dag na dag door duizenden door Iran geleverde raketten en ander geschut getroffen werd.
Deze tweede aanval escaleerde tot een 34-daagse oorlog waarbij Israël doelen van Hezbollah in Zuid-Libanon bestookte en zelf dag na dag door duizenden door Iran geleverde raketten en ander geschut getroffen werd.
Voor wie alles bij elkaar optelt is het duidelijk genoeg dat Iran achter deze aanvallen zat. Iran is bezig uranium te verrijken en dreigt Israël te vernietigen. Als Iran kernwapens in handen krijgt, kunnen de raketten die in de toekomst op Israël neerkomen, ook met kernkoppen zijn uitgerust.
Israëls scherpe reactie op de ontvoering van de twee soldaten door Hezbollah kan zijn gemotiveerd door de wetenschap dat een preventieve aanval op Irans nucleaire installaties onvermijdelijk is. Het verzwakken van Hezbollah kan een belangrijke eerste stap in de strategie van Israël zijn geweest om af te rekenen met zijn grootste bedreiging - Iran.
Terroristen beheersen nu openlijk de Palestijnse regering. Hamas, Hezbollah, terreuraanslagen, wraakacties of Irans nucleaire ambities kunnen het Midden-Oosten gemakkelijk in een open oorlog storten. Waar gematigde Arabieren en Europese bondgenoten hun rijkdom en macht consolideren, kan een gedwongen regeling wel eens de enige oplossing zijn. Er zullen nieuwe leiders opstaan die juist zo'n vrede zullen beloven. Israëls bereidheid in augustus 2006 om Zuid-Libanon aan een door Europeanen geleide vredesmacht over te laten kan heel goed een voorspel of een eerste stap zijn naar het accepteren door Israël van een verdrag dat vrede garandeert. Met de dreiging van escalerende terreur en onderbreking van de oliestroom naar het Westen zal de druk om een ‘opgelegde vrede' te accepteren tot de vorming van het kwaadaardigste wereldrijk aller tijden leiden. Deze vrede voorspelt de Bijbel als Israël in gerustheid zal wonen.
Deze tweede aanval escaleerde tot een 34-daagse oorlog waarbij Israël doelen van Hezbollah in Zuid-Libanon bestookte en zelf dag na dag door duizenden door Iran geleverde raketten en ander geschut getroffen werd.
Voor wie alles bij elkaar optelt is het duidelijk genoeg dat Iran achter deze aanvallen zat. Iran is bezig uranium te verrijken en dreigt Israël te vernietigen. Als Iran kernwapens in handen krijgt, kunnen de raketten die in de toekomst op Israël neerkomen, ook met kernkoppen zijn uitgerust.
Israëls scherpe reactie op de ontvoering van de twee soldaten door Hezbollah kan zijn gemotiveerd door de wetenschap dat een preventieve aanval op Irans nucleaire installaties onvermijdelijk is. Het verzwakken van Hezbollah kan een belangrijke eerste stap in de strategie van Israël zijn geweest om af te rekenen met zijn grootste bedreiging - Iran.
Terroristen beheersen nu openlijk de Palestijnse regering. Hamas, Hezbollah, terreuraanslagen, wraakacties of Irans nucleaire ambities kunnen het Midden-Oosten gemakkelijk in een open oorlog storten. Waar gematigde Arabieren en Europese bondgenoten hun rijkdom en macht consolideren, kan een gedwongen regeling wel eens de enige oplossing zijn. Er zullen nieuwe leiders opstaan die juist zo'n vrede zullen beloven. Israëls bereidheid in augustus 2006 om Zuid-Libanon aan een door Europeanen geleide vredesmacht over te laten kan heel goed een voorspel of een eerste stap zijn naar het accepteren door Israël van een verdrag dat vrede garandeert. Met de dreiging van escalerende terreur en onderbreking van de oliestroom naar het Westen zal de druk om een ‘opgelegde vrede' te accepteren tot de vorming van het kwaadaardigste wereldrijk aller tijden leiden. Deze vrede voorspelt de Bijbel als Israël in gerustheid zal wonen.