In Bijbels Optiek
DE INVLOED VAN DE CFR.
De Council of Foreign Relations streeft zoals we zagen, naar invloed in beide grote Amerikaanse partijen, zodat zij uiteindelijk de presidentskandidaten van beide partijen kan beïnvloeden.
In principe zou het nu reeds mogelijk zijn, dat het bij een presidentsverkiezing in Amerika zou gaan om de keuze tussen twee leden van de CFR, die slechts in schijn verschillende programma's aan de kiezers voorleggen. Wie ook gekozen wordt: de gekozene zal zich in het Witte Huis slechts kunnen handhaven door de CFR-politiek te volgen.
Dit verklaart veel van de opvallende niet-veranderde politiek van Amerika ten opzichte van bijvoorbeeld het communisme, ondanks de presidentswisselingen. Wat de kandidaat vóór zijn verkiezing ook aan opmerkingen geuit heeft op de werkwijze en gedachtewereld van de zittende president of van zijn concurrent, zodra hij zijn ambt aanvaard heeft, zet hij onveranderd de politiek van één stap vooruit, gevolgd door twee stappen achteruit van zijn voorganger voort. Waarom?
Omdat de CFR het communisme niet werkelijk bestrijden zal, maar de tweespalt en spanning, die de Oost-West tegenstelling oproept, bijzonder goed kan gebruiken om het nut en de noodzakelijkheid van een wereldregering aan te tonen, die immers "met sterke hand" aan al deze onrust en oorlogsdreiging een einde zal maken.
De samenwerking van de CFR met de communistische en halfcommunistische organisaties, welke laatste immers constant de gevestigde orde aanvallen, laat zich op dezelfde wijze verklaren.
De Council of Foreign Relations streeft zoals we zagen, naar invloed in beide grote Amerikaanse partijen, zodat zij uiteindelijk de presidentskandidaten van beide partijen kan beïnvloeden.
In principe zou het nu reeds mogelijk zijn, dat het bij een presidentsverkiezing in Amerika zou gaan om de keuze tussen twee leden van de CFR, die slechts in schijn verschillende programma's aan de kiezers voorleggen. Wie ook gekozen wordt: de gekozene zal zich in het Witte Huis slechts kunnen handhaven door de CFR-politiek te volgen.
Dit verklaart veel van de opvallende niet-veranderde politiek van Amerika ten opzichte van bijvoorbeeld het communisme, ondanks de presidentswisselingen. Wat de kandidaat vóór zijn verkiezing ook aan opmerkingen geuit heeft op de werkwijze en gedachtewereld van de zittende president of van zijn concurrent, zodra hij zijn ambt aanvaard heeft, zet hij onveranderd de politiek van één stap vooruit, gevolgd door twee stappen achteruit van zijn voorganger voort. Waarom?
Omdat de CFR het communisme niet werkelijk bestrijden zal, maar de tweespalt en spanning, die de Oost-West tegenstelling oproept, bijzonder goed kan gebruiken om het nut en de noodzakelijkheid van een wereldregering aan te tonen, die immers "met sterke hand" aan al deze onrust en oorlogsdreiging een einde zal maken.
De samenwerking van de CFR met de communistische en halfcommunistische organisaties, welke laatste immers constant de gevestigde orde aanvallen, laat zich op dezelfde wijze verklaren.
In Bijbels Optiek
Door verwarring, rellen, klassenstrijd en internationale spanningen te scheppen probeerden en proberen de rijken de wereldmacht aan zich te trekken en een “Nieuwe Wereldorde” te stichten over de rug van de armen en behoeftigen, omdat ze in de macht zijn de god van het geld, Mammon
Hoe meer verwarring, rellen, klassenstrijd, rassenstrijd en internationale spanningen, hoe gemakkelijker en sneller de bevolking rijp wordt gemaakt voor de roep: "Geef ons een wereldregering, die boven de partijen staat en die aan al deze onrust en ellende met krachtige hand een einde maakt". Deze geluiden worden nu al reeds meerdere malen gehoord.
Een actief lid van de CFR, P. Bloomfield, schreef in 1962 al: "Indien wij het communisme op grote schaal zouden bestrijden, zou het Westen zijn stimulans verliezen om te komen tot een wereldregering. Amerika "bestrijdt" wel het communisme, maar zal het nooit verslaan, wel steunen.
In feite werd de CFR geboren uit het zogenaamde trauma van 1920. Toen verwierp de Senaat de toetreding van de Verenigde Staten tot de Volkenbond, waarbij het doel van de voorstellen was, dat Amerika zich daaraan ondergeschikt zou maken.
Teleurgesteld, maar niet verslagen gingen Edward Mandell House en zijn vrienden over tot het oprichten van de CFR. Het doel bleef hetzelfde: Te komen tot een wereldregering die, zo niet door de Volkenbond, dan toch via een andere organisatie tot stand gebracht moet worden. Is de CFR nu een verlengstuk van de Amerikaanse regering, of omgekeerd?
De CFR ging steeds verder met machtsuitbreiding, het werd Amerika's onzichtbare regering. Het is met behulp van deze organisatie en via belastingvrije stichtingen, universiteiten en regeringsdepartementen dat deze internationale samenzwering naar buiten toe de binnen- en buitenlandse politiek van de Verenigde Staten meer dan 50 jaar heeft beheerst.
Bovendien hadden zij door een consortium van 12 banken — alle onder invloed van de CFR, het beheer van de Federal Reserve Trust (vergelijkbaar met de Nederlandse Bank) in handen gekregen, zodat zij in feite de koers van de dollar bijvoorbeeld konden bepalen, maar bovendien miljarden aan leningen konden verstrekken. De Chase Manhattan Bank van David Rockefeller heeft hierin de leiding, en Rockefeller is (uiteraard) dan ook de voorzitter, niet de op de voorgrond tredende bankier, wel te verstaan.
De CFR is een gesloten groep van intellectueel begaafde figuren, die wereldpolitiek in het groot menen te moeten bedrijven. De ruim 1000 leden bestaan uit politici, ex- of toekomstige presidenten van Amerika, ministers, senatoren, bankiers, grootindustriëlen, leiders van grote kranten, weekbladen, radio- en T.V.-omroepen, uit economen, filosofen, enzovoort. (Boeken die dit onderwerp aankaarten, noemen ook jaarlijks de namen van de leden, evenals die van de Trilaterals).
Het belangrijkste doel dat de CFR nastreeft komt in het kort hierop neer: Men wil wereldvrede door te ijveren voor een wereldregering.
Hier klikken om te bewerken.
Hoe meer verwarring, rellen, klassenstrijd, rassenstrijd en internationale spanningen, hoe gemakkelijker en sneller de bevolking rijp wordt gemaakt voor de roep: "Geef ons een wereldregering, die boven de partijen staat en die aan al deze onrust en ellende met krachtige hand een einde maakt". Deze geluiden worden nu al reeds meerdere malen gehoord.
Een actief lid van de CFR, P. Bloomfield, schreef in 1962 al: "Indien wij het communisme op grote schaal zouden bestrijden, zou het Westen zijn stimulans verliezen om te komen tot een wereldregering. Amerika "bestrijdt" wel het communisme, maar zal het nooit verslaan, wel steunen.
In feite werd de CFR geboren uit het zogenaamde trauma van 1920. Toen verwierp de Senaat de toetreding van de Verenigde Staten tot de Volkenbond, waarbij het doel van de voorstellen was, dat Amerika zich daaraan ondergeschikt zou maken.
Teleurgesteld, maar niet verslagen gingen Edward Mandell House en zijn vrienden over tot het oprichten van de CFR. Het doel bleef hetzelfde: Te komen tot een wereldregering die, zo niet door de Volkenbond, dan toch via een andere organisatie tot stand gebracht moet worden. Is de CFR nu een verlengstuk van de Amerikaanse regering, of omgekeerd?
De CFR ging steeds verder met machtsuitbreiding, het werd Amerika's onzichtbare regering. Het is met behulp van deze organisatie en via belastingvrije stichtingen, universiteiten en regeringsdepartementen dat deze internationale samenzwering naar buiten toe de binnen- en buitenlandse politiek van de Verenigde Staten meer dan 50 jaar heeft beheerst.
Bovendien hadden zij door een consortium van 12 banken — alle onder invloed van de CFR, het beheer van de Federal Reserve Trust (vergelijkbaar met de Nederlandse Bank) in handen gekregen, zodat zij in feite de koers van de dollar bijvoorbeeld konden bepalen, maar bovendien miljarden aan leningen konden verstrekken. De Chase Manhattan Bank van David Rockefeller heeft hierin de leiding, en Rockefeller is (uiteraard) dan ook de voorzitter, niet de op de voorgrond tredende bankier, wel te verstaan.
De CFR is een gesloten groep van intellectueel begaafde figuren, die wereldpolitiek in het groot menen te moeten bedrijven. De ruim 1000 leden bestaan uit politici, ex- of toekomstige presidenten van Amerika, ministers, senatoren, bankiers, grootindustriëlen, leiders van grote kranten, weekbladen, radio- en T.V.-omroepen, uit economen, filosofen, enzovoort. (Boeken die dit onderwerp aankaarten, noemen ook jaarlijks de namen van de leden, evenals die van de Trilaterals).
Het belangrijkste doel dat de CFR nastreeft komt in het kort hierop neer: Men wil wereldvrede door te ijveren voor een wereldregering.
Hier klikken om te bewerken.
In Bijbels Optiek
Achter president Wilson opereerde de ‘geheimzinnige’ kolonel Edward Mandell House en gaf hem raad hoe te handelen.
Ook de Verenigde Naties, een geesteskind van de CFR, moet de CFR dienen in het vestigen van die wereldregering. Men heeft inmiddels bereikt dat de CFR voor alle hoge en belangrijke posten in een Amerikaanse regering, reeds aanwezige leden kan "leveren", die in dergelijke functies bij voorbaat volledig ingewerkt zijn (o.a. Kissinger, Mondale, Brzezinski, enzovoort). Elke president heeft een "man achter de president" als voornaamste adviseur van het Witte Huis.
Wilson had de geheimzinnige Kolonel Edward Mandell House, Roosevelt de beruchte Alger Hiss, Kennedy stond onder sterke invloed van McGeorge Bundy en Arthus Schlesinger Jr., Johnson werd dagelijks geadviseerd door Whitman Rostow, terwijl de namen Kissinger en Brzezinski nog vers in het geheugen liggen.
Het is duidelijk dat geen Amerikaanse president iets kan klaarspelen zonder direkte of indirekte medewerking van de CFR, Amerika 's onzichtbare en niet-gekozen regering.
Ook de Verenigde Naties, een geesteskind van de CFR, moet de CFR dienen in het vestigen van die wereldregering. Men heeft inmiddels bereikt dat de CFR voor alle hoge en belangrijke posten in een Amerikaanse regering, reeds aanwezige leden kan "leveren", die in dergelijke functies bij voorbaat volledig ingewerkt zijn (o.a. Kissinger, Mondale, Brzezinski, enzovoort). Elke president heeft een "man achter de president" als voornaamste adviseur van het Witte Huis.
Wilson had de geheimzinnige Kolonel Edward Mandell House, Roosevelt de beruchte Alger Hiss, Kennedy stond onder sterke invloed van McGeorge Bundy en Arthus Schlesinger Jr., Johnson werd dagelijks geadviseerd door Whitman Rostow, terwijl de namen Kissinger en Brzezinski nog vers in het geheugen liggen.
Het is duidelijk dat geen Amerikaanse president iets kan klaarspelen zonder direkte of indirekte medewerking van de CFR, Amerika 's onzichtbare en niet-gekozen regering.
In Bijbels Optiek
President Roosevelt werd geadviseerd door de beruchte Alger Hiss
In Bijbels Optiek
Mac. George Bundy en Arthur Schlessinger hebben veel invloed gehad op president John F. Kennedy.
In Bijbels Optiek
Whitman Rostow adviseerde president Johnson.
Hoewel de CFR als geheel het middelpunt vormt van de samenzwering en praktisch gesproken leiding geeft aan de activiteiten van de binnenste cirkel, gaat zij toch in het geheim te werk. De CFR vermijdt openbaarheid en de leden moeten zweren (beloven), van hetgeen er op de conferenties behandeld wordt niets aan het publiek prijs te geven.
De CFR heeft een officieel ledental van ongeveer 1400 personen. Een van de voornaamste oprichters was niemand minder dan de eerder genoemde Kolonel Edward Mandell House. Hun invloed breidde zich steeds meer uit. Om een voorbeeld te noemen: Een feit is dat de CFR de Amerikaanse regering voorzag van het eerste georganiseerde begin van een naoorlogse planning.
Het ontbrak de Amerikaanse regering aan geschikte middelen om een departement dat zich zou bezighouden met de planning, op te zetten. De CFR telt de grootste genieën en geleerden onder haar leden. Een denktank zou men het kunnen noemen.
Men liet de CFR (als buitenparlementair lichaam) een begin maken met het werk, onder de voorwaarde dat haar organisatie — zodra dit mogelijk was — aan de staat zou worden overgedragen. Met behulp van de Rockefeller Foundation richtte de CFR in december 1939 vier los van elkaar staande planninggroepen op, te weten
- veiligheid en bewapening
- economie en planning
- politiek
- territoriale zaken
Deze vier groepen zouden elk 12 mensen omvatten, waaronder onderzoekers van het hoogste kaliber. In 1943 werd een vijfde planningsgroep aan het State Department toegevoegd, die zich zou bezighouden met de problematiek van de regeringen in ballingschap uit bezet Europa.
Het blijkt verder dat de CFR een enorme rol heeft gespeeld bij het samenstellen van het Handvest der Verenigde Naties. Alger Hiss, die pas 8 jaar na de oorlog als actief communistisch spion werd aangeklaagd, verwierf via de CFR belangrijke functies bij het Departement van Justitie.
Eenmaal in het State Department werd hij alras directeur van de afdeling voor sociale politieke zaken en had hij de leiding van alle naoorlogse planning, waarvan het belangrijkste was de oprichting van de Verenigde Naties (zie hiervoor vooral: "None dare call it Treason" van J.A. Stormer).
Samen met de Amerikaanse minister Stettinius (ook CFR-lid) stelde Alger Hiss in samenwerking met en onder het goedkeurend oog van Andrei Gromyko (minister van Buitenlandse Zaken van de toenmalige Sovjet Unie) het ontwerp van het Handvest van de Verenigde Naties samen, dat op 21 juni 1945 door het oprichtingscomité te San Francisco werd aangeboden.
Het feit dat de Verenigde Naties in hoofdzaak door CFR leden en communisten werd opgericht, geeft op zichzelf al te denken. Het zwakste punt hierin is wel het befaamde één-land-één-stemsysteem, waardoor de linkse invloed met de dag groeide (onder andere Afrika).
Alger Hiss was communist èn CFR-lid. Het gemeenschappelijk doel is het vormen van een wereldregering. Hij werd ongeveer 8 jaar na Yalta ontmaskerd als een notoire communistische spion.
Over Yalta gesproken, de zieke Roosevelt liet zich adviseren door een zogenaamde braintrust, een groep van de knapste koppen uit Amerika, uiteraard voornamelijk bestaande uit CFR-leden, waarvan deze Alger Hiss voorzitter was. Op de conferentie te Yalta werd Hongarije, Tsjecho-Slowakije, Polen, Estland, Letland en Litouwen zonder meer aan Rusland uitgeleverd op advies van de CFR-braintrust.
De CFR beheerst van achter de schermen heel de Verenigde Staten. Onder CFR-leden zijn ook directeuren en journalisten van de voornaamste kranten en tijdschriften van Amerika, ook de directeuren van de Ford Foundation en het Carnegie Fund horen hierbij (zie boeken van Gary Allen en John A. Stormer).
John F. McManus schrijft in "The Insiders" dat de CFR vanaf haar oprichting in 1921 mensen met grote macht en invloed begon aan te trekken. Hieronder waren ook de presidenten Hoover, Eisenhower, Johnson. Nixon, Kennedy, Carter, de ministers van buitenlandse zaken Stettinius, Acheson, Dulles, Herter en Rusk, een groot aantal mensen uit het kabinet van de presidenten, de Federal Reserve Board, ambassadeurs, leden van het Hooggerechtshof, de Hoge Raad en de presidentiële adviseurs. Voor hun doel veelbelovende figuren worden door de CFR/Trilaterale Commissie aangetrokken om te worden "opgeleid" in de Internationale Socialistische sfeer, om "gebruikt" te kunnen worden als "ze" daarvoor de tijd rijp achten.
Hoewel de CFR als geheel het middelpunt vormt van de samenzwering en praktisch gesproken leiding geeft aan de activiteiten van de binnenste cirkel, gaat zij toch in het geheim te werk. De CFR vermijdt openbaarheid en de leden moeten zweren (beloven), van hetgeen er op de conferenties behandeld wordt niets aan het publiek prijs te geven.
De CFR heeft een officieel ledental van ongeveer 1400 personen. Een van de voornaamste oprichters was niemand minder dan de eerder genoemde Kolonel Edward Mandell House. Hun invloed breidde zich steeds meer uit. Om een voorbeeld te noemen: Een feit is dat de CFR de Amerikaanse regering voorzag van het eerste georganiseerde begin van een naoorlogse planning.
Het ontbrak de Amerikaanse regering aan geschikte middelen om een departement dat zich zou bezighouden met de planning, op te zetten. De CFR telt de grootste genieën en geleerden onder haar leden. Een denktank zou men het kunnen noemen.
Men liet de CFR (als buitenparlementair lichaam) een begin maken met het werk, onder de voorwaarde dat haar organisatie — zodra dit mogelijk was — aan de staat zou worden overgedragen. Met behulp van de Rockefeller Foundation richtte de CFR in december 1939 vier los van elkaar staande planninggroepen op, te weten
- veiligheid en bewapening
- economie en planning
- politiek
- territoriale zaken
Deze vier groepen zouden elk 12 mensen omvatten, waaronder onderzoekers van het hoogste kaliber. In 1943 werd een vijfde planningsgroep aan het State Department toegevoegd, die zich zou bezighouden met de problematiek van de regeringen in ballingschap uit bezet Europa.
Het blijkt verder dat de CFR een enorme rol heeft gespeeld bij het samenstellen van het Handvest der Verenigde Naties. Alger Hiss, die pas 8 jaar na de oorlog als actief communistisch spion werd aangeklaagd, verwierf via de CFR belangrijke functies bij het Departement van Justitie.
Eenmaal in het State Department werd hij alras directeur van de afdeling voor sociale politieke zaken en had hij de leiding van alle naoorlogse planning, waarvan het belangrijkste was de oprichting van de Verenigde Naties (zie hiervoor vooral: "None dare call it Treason" van J.A. Stormer).
Samen met de Amerikaanse minister Stettinius (ook CFR-lid) stelde Alger Hiss in samenwerking met en onder het goedkeurend oog van Andrei Gromyko (minister van Buitenlandse Zaken van de toenmalige Sovjet Unie) het ontwerp van het Handvest van de Verenigde Naties samen, dat op 21 juni 1945 door het oprichtingscomité te San Francisco werd aangeboden.
Het feit dat de Verenigde Naties in hoofdzaak door CFR leden en communisten werd opgericht, geeft op zichzelf al te denken. Het zwakste punt hierin is wel het befaamde één-land-één-stemsysteem, waardoor de linkse invloed met de dag groeide (onder andere Afrika).
Alger Hiss was communist èn CFR-lid. Het gemeenschappelijk doel is het vormen van een wereldregering. Hij werd ongeveer 8 jaar na Yalta ontmaskerd als een notoire communistische spion.
Over Yalta gesproken, de zieke Roosevelt liet zich adviseren door een zogenaamde braintrust, een groep van de knapste koppen uit Amerika, uiteraard voornamelijk bestaande uit CFR-leden, waarvan deze Alger Hiss voorzitter was. Op de conferentie te Yalta werd Hongarije, Tsjecho-Slowakije, Polen, Estland, Letland en Litouwen zonder meer aan Rusland uitgeleverd op advies van de CFR-braintrust.
De CFR beheerst van achter de schermen heel de Verenigde Staten. Onder CFR-leden zijn ook directeuren en journalisten van de voornaamste kranten en tijdschriften van Amerika, ook de directeuren van de Ford Foundation en het Carnegie Fund horen hierbij (zie boeken van Gary Allen en John A. Stormer).
John F. McManus schrijft in "The Insiders" dat de CFR vanaf haar oprichting in 1921 mensen met grote macht en invloed begon aan te trekken. Hieronder waren ook de presidenten Hoover, Eisenhower, Johnson. Nixon, Kennedy, Carter, de ministers van buitenlandse zaken Stettinius, Acheson, Dulles, Herter en Rusk, een groot aantal mensen uit het kabinet van de presidenten, de Federal Reserve Board, ambassadeurs, leden van het Hooggerechtshof, de Hoge Raad en de presidentiële adviseurs. Voor hun doel veelbelovende figuren worden door de CFR/Trilaterale Commissie aangetrokken om te worden "opgeleid" in de Internationale Socialistische sfeer, om "gebruikt" te kunnen worden als "ze" daarvoor de tijd rijp achten.