“Het is alleen maar…” – Waarom ik nooit en te nimmer zal opgeven.
Coronakritische arts zijn bankrekening geblokkeerd.
(d.d. 1 december, 2021)
Coronakritische arts zijn bankrekening geblokkeerd.
(d.d. 1 december, 2021)
Alice Popkorn / Flickr (CC BY 2.0)
Het is alleen maar twee weken. Het is alleen maar een meter uit elkaar blijven. Het is alleen maar 2 meter uit elkaar blijven. Het is alleen maar niet naar buiten gaan. Het is alleen maar geen hand geven. Het is alleen maar thuiswerken. Het zijn alleen maar niet-essentiële zaken die gesloten zijn, schrijft Addison Reeves.
Het zijn alleen maar de cafés. Het zijn alleen maar de restaurants. Het zijn alleen maar de theaters. Het zijn alleen maar de concerten. Het is alleen maar dansen. Het is alleen maar intramurale sport. Het is alleen maar koor.
Het is alleen maar niet-essentiële medische diensten die je moet opgeven. Het zijn alleen maar niet-essentiële dingen die je niet mag kopen. Het is alleen maar niet in staat zijn om te sporten. Het is alleen maar sportscholen. Het is alleen maar de tijdelijke sluiting van je bedrijf. Het is alleen maar een tijdje geen geld verdienen. Het is alleen maar even niet in staat zijn om je rekeningen te betalen.
Het is alleen maar een klein ongemak. Het is alleen maar niet mogen carpoolen. Het is alleen maar een tijdje niet kunnen socialiseren. Het is alleen maar een mondkapje. Het is alleen maar een tijdje niet reizen. Het is alleen maar een tijdje geen mensen omhelzen. Het is alleen maar missionarisseks die riskant is.
Het is alleen maar je familie en vrienden een tijdje niet zien. Het is alleen maar tijdelijk niet bij je grootouders op bezoek gaan. Het is alleen maar je grootouders die voor hun veiligheid geen bezoek krijgen. Het is alleen maar één verjaardag die je moet opofferen. Het is alleen maar één Thanksgiving. Het is alleen maar één kerst zonder je familie. Het zijn alleen maar twee verjaardagen die je moest opofferen. Het is alleen maar anderhalf jaar lang geen hoogtepunten vieren.
Het is alleen maar tijdelijk. Het is alleen maar een veiligheidsmaatregel. Het is alleen maar je vermogen om contant te betalen. Het is alleen maar het traceren van contacten. Het is alleen maar een gezondheidsonderzoek. Het is alleen maar een temperatuurcontrole. Het is alleen maar een scan van je gezicht. Het is alleen maar een klein verlies van privacy.
Het is alleen maar één semester. Het zijn alleen maar twee semesters. Het is alleen maar één jaar uit het leven van je kind. Het is alleen maar nog een semester. Het is alleen maar een diploma uitreiking.
Het is alleen maar de geboorte van je kleinkind die je gemist hebt. Het is alleen maar niet in staat zijn om er te zijn voor je familieleden als ze ziek zijn of sterven. Het is alleen maar geen begrafenis bijwonen. Het is alleen maar niet persoonlijk kunnen rouwen met je dierbaren. Het is alleen maar niet in staat zijn om een religieuze dienst bij te wonen. Het is alleen maar sommige delen van je godsdienst niet kunnen beoefenen.
Het is alleen maar verkeerde informatie die gecensureerd wordt. Het zijn alleen maar conservatieven die gecensureerd worden. Het is alleen maar een deel van de wetenschap die gecensureerd wordt. Het zijn alleen maar de mensen met de tegengestelde meningen die online worden verbannen. Het is alleen maar de oppositie die het Witte Huis als doelwit heeft voor censuur.
Het zijn alleen maar slechte meningen die gecensureerd worden. Het is alleen maar verkeerde informatie die gecensureerd wordt.
Het is alleen maar de economie. Het zijn alleen maar ondernemers die financieel lijden. Het zijn alleen maar arme mensen die financieel lijden. Het zijn alleen maar gekleurde mensen die financieel lijden. Het is alleen maar financieel lijden. Het zijn alleen maar een paar kleine bedrijven die voorgoed moesten sluiten. Het zijn alleen maar een paar grote bedrijven die gesloten zijn.
Het is alleen maar niet verder gaan dan een paar kilometer van je huis. Het is alleen maar een avondklok. Het is alleen maar twee weken alleen zijn. Het is alleen maar voor een jaar sociaal geïsoleerd zijn.
Het is alleen maar één vaccin. Het is alleen maar één set opkikkers. Het zijn alleen maar regelmatige om de zes maanden herhalingsinjecties. Het zijn alleen maar weer twee weken. Het is alleen maar nog een keer lockdown. Het is alleen maar één keer per week, twee keer, dat je moet bewijzen dat je gezond genoeg bent om aan de maatschappij deel te nemen. Het zijn alleen maar de ongevaccineerden die zullen worden afgezonderd van de maatschappij. Het is alleen maar een medische test.
Vrij simpel, niet?
Doe het verdikkeme gewoon.
Maar als je alle “alleen maar” optelt, komt het neer op ons hele leven.
Al meer dan anderhalf jaar en meer, zijn we beroofd van de mogelijkheid om ons leven volledig te leven, om zinvolle keuzes voor onszelf te maken, en om onze waarden uit te drukken zoals wij dat willen.
Het is “alleen maar” het onvermogen om onze menselijkheid tot uitdrukking te brengen en de totale ontkenning van ons eigen ik. Al deze maatregelen hebben gediend als een verbod om naar buiten uiting te geven aan iemands geldige en complexe innerlijke werkelijkheid. Dit soort onderdrukking van het zelf doet geweld aan de eigen ziel.
Al deze zogenaamd kleine en zogenaamd kortstondige “alleen maars” hebben ons omgevormd tot totalitaire staten waarvan geen eindpunt lijkt te bestaan.
In New York City, Californië, Australië, enz. hebben de mensen de regering zoveel controle over ons dagelijks leven gegeven dat we haar om toestemming moeten vragen om ons lichaam te controleren, ons vrij te bewegen, godsdienst te belijden, onze kinderen zelf op te voeden, te protesteren, enz.
Binnenkort zullen Biden, Trudeau en andere wereldleiders ons vermogen om ons online uit te drukken en met elkaar in contact te treden aan banden leggen, zodat we niet langer vragen kunnen stellen over, bezwaar kunnen maken tegen, of ons kunnen organiseren tegen het optreden van de regering. Het is de vernietiging van de democratie.
Het verbaast me dat mijn progressieve vrienden – dezelfde die beweren voorstander te zijn van “social justice” – een fascistische samenleving toejuichen waarin de overheid elke oppositie de kop indrukt en individuen geen keuzes kunnen maken over hun eigen leven.
Ik zal me er niet bij neerleggen omdat ik niet wil leven in een samenleving die wordt gecreëerd door buitengewone onderdanigheid aan de regering. Ik wil niet medeplichtig zijn aan de gruweldaden van dit tijdperk.
Wat voor zin heeft het om te leven als je alleen maar bestaat om ten koste van jezelf de elite te gehoorzamen? Is het wel leven als je niet de mogelijkheid hebt om je leven te sturen? Ik heb me al onderworpen aan een schandelijke tegenstrijdigheid met mijn waarden. Men zou kunnen zeggen, “Nou, wat is dan nog één compromis,” maar het zal niet gewoon nog één compromis zijn. Het zal slechts de volgende stap zijn in een langzame dood door duizend sneden.
Toegeven valideert alleen maar tiranniek machtsvertoon en zorgt ervoor dat er in de toekomst meer van zulke vertoningen zullen zijn.
En wat krijg je als je compromissen sluit? Alleen je blijvende lidmaatschap van een maatschappij die je alleen accepteert als je jezelf opoffert en niets meer wordt dan een weerspiegeling van de verlangens van de heersende klasse.
Als je niet echt jezelf kunt zijn in een samenleving, is die samenleving het dan waard om je aan vast te klampen? Ik denk van niet. Hoezeer het mij ook beangstigt om de stabiliteit van mijn comfortzone te verlaten, erin blijven betekent dat ik mezelf de mond blijf snoeren en ineenkrimpen voor een onoprecht gevoel van aanvaarding. Op die manier is het meer een ongemakkelijke zone.
Elke keer als ik mijn angsten uitte over de toekomstige richting van de samenleving, zeiden mijn vrienden “dat zal niet gebeuren.” Elke keer als het wel gebeurde, haalden ze hun schouders op en herinnerden me eraan dat naleving een optie was.
Op dit moment, als de regering mij zou wegvoeren naar een interneringskamp (wat niet helemaal vergezocht is en wat in het verleden ook gebeurd is) omdat ik een gevaarlijke dissident zou zijn, ben ik er zeker van dat mijn vrienden en familie het zouden zien gebeuren en zouden zeggen dat het mijn eigen schuld was omdat ik me niet aan de regels hield.
Zij zijn niet langer in staat om de menselijkheid van de oppositie te erkennen of om de regering in twijfel te trekken.
Ik zal mij niet onderwerpen omdat ik niet wil leven in een wereld waarin mijn zogenaamde bondgenoten graag zouden zien dat ik door de regering vervolgd word (in fase 5 van de Great Reset staat: Arresteer de oppositie november 2021-maart 2022) (zie onder Eindtijd profaan van deze site)
Ik zal mij niet onderwerpen omdat het politieke klimaat zo censuurgevoelig, autoritair en in het algemeen zo giftig is geworden dat mijn standpunten nooit in het politieke proces vertegenwoordigd zullen zijn. Zonder vertegenwoordiging zullen mijn waarden en overtuigingen keer op keer worden geschonden door een overheid die elke afwijking van zichzelf als ongeldig beschouwt. Mijn meegaandheid zal dus geen enkele garantie bieden voor een betere behandeling in de toekomst.
Ik zal niet buigen omdat ik geen conformist ben.
Ik zal niet toegeven omdat ik manipulatie en dwang van de overheid niet wil belonen.
Ik zal me niet overgeven omdat ik elk moment kan sterven, en ik wil niet dat mijn laatste herinneringen er een zijn van lafhartige onderwerping aan tirannie en de daaruit voortvloeiende ellende en zelfverachting.
Ik zal me niet overgeven omdat dit niet de eerste keer is dat de regering zich met mijn lichaam, geest en ziel bemoeit; en als we ons erbij neerleggen, zal het zeker niet de laatste keer zijn. Het enige wat ik zal bereiken door me te schikken, is dat ik de claim van de regering op mijn lichaam en leven legitimeer.
Ik geef me niet over omdat dit oorlog is, en ik geef de vijand zijn overwinningen niet.
Ik zal me niet onderwerpen omdat de beloning voor mijn medewerking nog steeds zal zijn dat ik door de samenleving als tweederangs burger zal worden behandeld.
Ik zal me er niet bij neerleggen omdat ik een gewetensbezwaarde ben.
Ik zal mij niet neerleggen omdat de maatregelen onnodig zijn en het enige praktische effect zal zijn dat de macht van de overheid toeneemt.
Ik geef niet toe omdat ik geen slaaf wil zijn in de toekomstige versie van de wereld die zij creëren, en alleen maar doe wat mij wordt opgedragen en moet bedelen om toegang tot de eerste levensbehoeften te krijgen waar ik als levend wezen op deze aarde recht op heb.
Ik zal niet capituleren omdat ik geen verraad wil plegen aan mijn voorouders en voorgangers die voor mij hebben gevochten om vrij te zijn.
Ik zal me niet overgeven omdat vrijheid belangrijker is dan gemak en comfort.
Ik zal me er niet bij neerleggen omdat ik anders vervuld zou raken van woede tegen de samenleving, wrok tegen mijn vrienden en familie, en zelfverachting die me levend zou opvreten. Ik zou verbitterd en gesloten worden, en dat wil ik niet voor mezelf.
Dit alles is waarom ik het “alleen maar verdikkeme niet doe.”
Coronakritische arts zijn bankrekening geblokkeerd.
Het is alleen maar twee weken. Het is alleen maar een meter uit elkaar blijven. Het is alleen maar 2 meter uit elkaar blijven. Het is alleen maar niet naar buiten gaan. Het is alleen maar geen hand geven. Het is alleen maar thuiswerken. Het zijn alleen maar niet-essentiële zaken die gesloten zijn, schrijft Addison Reeves.
Het zijn alleen maar de cafés. Het zijn alleen maar de restaurants. Het zijn alleen maar de theaters. Het zijn alleen maar de concerten. Het is alleen maar dansen. Het is alleen maar intramurale sport. Het is alleen maar koor.
Het is alleen maar niet-essentiële medische diensten die je moet opgeven. Het zijn alleen maar niet-essentiële dingen die je niet mag kopen. Het is alleen maar niet in staat zijn om te sporten. Het is alleen maar sportscholen. Het is alleen maar de tijdelijke sluiting van je bedrijf. Het is alleen maar een tijdje geen geld verdienen. Het is alleen maar even niet in staat zijn om je rekeningen te betalen.
Het is alleen maar een klein ongemak. Het is alleen maar niet mogen carpoolen. Het is alleen maar een tijdje niet kunnen socialiseren. Het is alleen maar een mondkapje. Het is alleen maar een tijdje niet reizen. Het is alleen maar een tijdje geen mensen omhelzen. Het is alleen maar missionarisseks die riskant is.
Het is alleen maar je familie en vrienden een tijdje niet zien. Het is alleen maar tijdelijk niet bij je grootouders op bezoek gaan. Het is alleen maar je grootouders die voor hun veiligheid geen bezoek krijgen. Het is alleen maar één verjaardag die je moet opofferen. Het is alleen maar één Thanksgiving. Het is alleen maar één kerst zonder je familie. Het zijn alleen maar twee verjaardagen die je moest opofferen. Het is alleen maar anderhalf jaar lang geen hoogtepunten vieren.
Het is alleen maar tijdelijk. Het is alleen maar een veiligheidsmaatregel. Het is alleen maar je vermogen om contant te betalen. Het is alleen maar het traceren van contacten. Het is alleen maar een gezondheidsonderzoek. Het is alleen maar een temperatuurcontrole. Het is alleen maar een scan van je gezicht. Het is alleen maar een klein verlies van privacy.
Het is alleen maar één semester. Het zijn alleen maar twee semesters. Het is alleen maar één jaar uit het leven van je kind. Het is alleen maar nog een semester. Het is alleen maar een diploma uitreiking.
Het is alleen maar de geboorte van je kleinkind die je gemist hebt. Het is alleen maar niet in staat zijn om er te zijn voor je familieleden als ze ziek zijn of sterven. Het is alleen maar geen begrafenis bijwonen. Het is alleen maar niet persoonlijk kunnen rouwen met je dierbaren. Het is alleen maar niet in staat zijn om een religieuze dienst bij te wonen. Het is alleen maar sommige delen van je godsdienst niet kunnen beoefenen.
Het is alleen maar verkeerde informatie die gecensureerd wordt. Het zijn alleen maar conservatieven die gecensureerd worden. Het is alleen maar een deel van de wetenschap die gecensureerd wordt. Het zijn alleen maar de mensen met de tegengestelde meningen die online worden verbannen. Het is alleen maar de oppositie die het Witte Huis als doelwit heeft voor censuur.
Het zijn alleen maar slechte meningen die gecensureerd worden. Het is alleen maar verkeerde informatie die gecensureerd wordt.
Het is alleen maar de economie. Het zijn alleen maar ondernemers die financieel lijden. Het zijn alleen maar arme mensen die financieel lijden. Het zijn alleen maar gekleurde mensen die financieel lijden. Het is alleen maar financieel lijden. Het zijn alleen maar een paar kleine bedrijven die voorgoed moesten sluiten. Het zijn alleen maar een paar grote bedrijven die gesloten zijn.
Het is alleen maar niet verder gaan dan een paar kilometer van je huis. Het is alleen maar een avondklok. Het is alleen maar twee weken alleen zijn. Het is alleen maar voor een jaar sociaal geïsoleerd zijn.
Het is alleen maar één vaccin. Het is alleen maar één set opkikkers. Het zijn alleen maar regelmatige om de zes maanden herhalingsinjecties. Het zijn alleen maar weer twee weken. Het is alleen maar nog een keer lockdown. Het is alleen maar één keer per week, twee keer, dat je moet bewijzen dat je gezond genoeg bent om aan de maatschappij deel te nemen. Het zijn alleen maar de ongevaccineerden die zullen worden afgezonderd van de maatschappij. Het is alleen maar een medische test.
Vrij simpel, niet?
Doe het verdikkeme gewoon.
Maar als je alle “alleen maar” optelt, komt het neer op ons hele leven.
Al meer dan anderhalf jaar en meer, zijn we beroofd van de mogelijkheid om ons leven volledig te leven, om zinvolle keuzes voor onszelf te maken, en om onze waarden uit te drukken zoals wij dat willen.
Het is “alleen maar” het onvermogen om onze menselijkheid tot uitdrukking te brengen en de totale ontkenning van ons eigen ik. Al deze maatregelen hebben gediend als een verbod om naar buiten uiting te geven aan iemands geldige en complexe innerlijke werkelijkheid. Dit soort onderdrukking van het zelf doet geweld aan de eigen ziel.
Al deze zogenaamd kleine en zogenaamd kortstondige “alleen maars” hebben ons omgevormd tot totalitaire staten waarvan geen eindpunt lijkt te bestaan.
In New York City, Californië, Australië, enz. hebben de mensen de regering zoveel controle over ons dagelijks leven gegeven dat we haar om toestemming moeten vragen om ons lichaam te controleren, ons vrij te bewegen, godsdienst te belijden, onze kinderen zelf op te voeden, te protesteren, enz.
Binnenkort zullen Biden, Trudeau en andere wereldleiders ons vermogen om ons online uit te drukken en met elkaar in contact te treden aan banden leggen, zodat we niet langer vragen kunnen stellen over, bezwaar kunnen maken tegen, of ons kunnen organiseren tegen het optreden van de regering. Het is de vernietiging van de democratie.
Het verbaast me dat mijn progressieve vrienden – dezelfde die beweren voorstander te zijn van “social justice” – een fascistische samenleving toejuichen waarin de overheid elke oppositie de kop indrukt en individuen geen keuzes kunnen maken over hun eigen leven.
Ik zal me er niet bij neerleggen omdat ik niet wil leven in een samenleving die wordt gecreëerd door buitengewone onderdanigheid aan de regering. Ik wil niet medeplichtig zijn aan de gruweldaden van dit tijdperk.
Wat voor zin heeft het om te leven als je alleen maar bestaat om ten koste van jezelf de elite te gehoorzamen? Is het wel leven als je niet de mogelijkheid hebt om je leven te sturen? Ik heb me al onderworpen aan een schandelijke tegenstrijdigheid met mijn waarden. Men zou kunnen zeggen, “Nou, wat is dan nog één compromis,” maar het zal niet gewoon nog één compromis zijn. Het zal slechts de volgende stap zijn in een langzame dood door duizend sneden.
Toegeven valideert alleen maar tiranniek machtsvertoon en zorgt ervoor dat er in de toekomst meer van zulke vertoningen zullen zijn.
En wat krijg je als je compromissen sluit? Alleen je blijvende lidmaatschap van een maatschappij die je alleen accepteert als je jezelf opoffert en niets meer wordt dan een weerspiegeling van de verlangens van de heersende klasse.
Als je niet echt jezelf kunt zijn in een samenleving, is die samenleving het dan waard om je aan vast te klampen? Ik denk van niet. Hoezeer het mij ook beangstigt om de stabiliteit van mijn comfortzone te verlaten, erin blijven betekent dat ik mezelf de mond blijf snoeren en ineenkrimpen voor een onoprecht gevoel van aanvaarding. Op die manier is het meer een ongemakkelijke zone.
Elke keer als ik mijn angsten uitte over de toekomstige richting van de samenleving, zeiden mijn vrienden “dat zal niet gebeuren.” Elke keer als het wel gebeurde, haalden ze hun schouders op en herinnerden me eraan dat naleving een optie was.
Op dit moment, als de regering mij zou wegvoeren naar een interneringskamp (wat niet helemaal vergezocht is en wat in het verleden ook gebeurd is) omdat ik een gevaarlijke dissident zou zijn, ben ik er zeker van dat mijn vrienden en familie het zouden zien gebeuren en zouden zeggen dat het mijn eigen schuld was omdat ik me niet aan de regels hield.
Zij zijn niet langer in staat om de menselijkheid van de oppositie te erkennen of om de regering in twijfel te trekken.
Ik zal mij niet onderwerpen omdat ik niet wil leven in een wereld waarin mijn zogenaamde bondgenoten graag zouden zien dat ik door de regering vervolgd word (in fase 5 van de Great Reset staat: Arresteer de oppositie november 2021-maart 2022) (zie onder Eindtijd profaan van deze site)
Ik zal mij niet onderwerpen omdat het politieke klimaat zo censuurgevoelig, autoritair en in het algemeen zo giftig is geworden dat mijn standpunten nooit in het politieke proces vertegenwoordigd zullen zijn. Zonder vertegenwoordiging zullen mijn waarden en overtuigingen keer op keer worden geschonden door een overheid die elke afwijking van zichzelf als ongeldig beschouwt. Mijn meegaandheid zal dus geen enkele garantie bieden voor een betere behandeling in de toekomst.
Ik zal niet buigen omdat ik geen conformist ben.
Ik zal niet toegeven omdat ik manipulatie en dwang van de overheid niet wil belonen.
Ik zal me niet overgeven omdat ik elk moment kan sterven, en ik wil niet dat mijn laatste herinneringen er een zijn van lafhartige onderwerping aan tirannie en de daaruit voortvloeiende ellende en zelfverachting.
Ik zal me niet overgeven omdat dit niet de eerste keer is dat de regering zich met mijn lichaam, geest en ziel bemoeit; en als we ons erbij neerleggen, zal het zeker niet de laatste keer zijn. Het enige wat ik zal bereiken door me te schikken, is dat ik de claim van de regering op mijn lichaam en leven legitimeer.
Ik geef me niet over omdat dit oorlog is, en ik geef de vijand zijn overwinningen niet.
Ik zal me niet onderwerpen omdat de beloning voor mijn medewerking nog steeds zal zijn dat ik door de samenleving als tweederangs burger zal worden behandeld.
Ik zal me er niet bij neerleggen omdat ik een gewetensbezwaarde ben.
Ik zal mij niet neerleggen omdat de maatregelen onnodig zijn en het enige praktische effect zal zijn dat de macht van de overheid toeneemt.
Ik geef niet toe omdat ik geen slaaf wil zijn in de toekomstige versie van de wereld die zij creëren, en alleen maar doe wat mij wordt opgedragen en moet bedelen om toegang tot de eerste levensbehoeften te krijgen waar ik als levend wezen op deze aarde recht op heb.
Ik zal niet capituleren omdat ik geen verraad wil plegen aan mijn voorouders en voorgangers die voor mij hebben gevochten om vrij te zijn.
Ik zal me niet overgeven omdat vrijheid belangrijker is dan gemak en comfort.
Ik zal me er niet bij neerleggen omdat ik anders vervuld zou raken van woede tegen de samenleving, wrok tegen mijn vrienden en familie, en zelfverachting die me levend zou opvreten. Ik zou verbitterd en gesloten worden, en dat wil ik niet voor mezelf.
Dit alles is waarom ik het “alleen maar verdikkeme niet doe.”
Coronakritische arts zijn bankrekening geblokkeerd.
Foto: bluemarketing
Het schrikbewind op Coronacritici door regeringen escaleert in heel Europa. Vandaag was er een verdere escalatie in Oostenrijk. De Corona-kritische arts Eifler is op last van het Oostenrijkse Openbaar Ministerie zijn bankrekening geblokkeerd.
Nadat de dokter Dr. Peer Eifler de vrijstellingscertificaten voor mondkapjes had afgegeven, werd hij een van de beroemdste Coronacritici. Dit werd gevolgd door represailles van de staat. Zelfs een huiszoeking met inbeslagnames werd uitgevoerd. Eifler ziet zijn bestaan bedreigd. Nu is zijn bankrekening op last van het Oostenrijkse Openbaar Ministerie geblokkeerd.
Eifler stond op het punt om het geld terug te storten voor de vrijstellingscertificaten. Hij kwam erachter dat er op een gegeven moment geen terugstortingen meer mogelijk waren. Desgevraagd vernam hij van zijn bankadviseur dat zijn rekening op last van het Openbaar Ministerie was geblokkeerd naar aanleiding van een verzoek van de Rijksrecherche. De betreffende bank was niet in staat om het nieuwsorgaan Wochenblick hierover informatie te verstrekken – zij verwees naar het bankgeheim.
Vernietiging van zijn bestaan.
De kritische arts is al uit zijn beroep verbannen en zijn vergunning is op 1 oktober ook ingetrokken. Hij ziet zichzelf existentieel vernietigd. Bovendien moet hij hoge kosten dragen, zijn medische assistenten blijven betalen en moet hij voor 24 uur per dag persoonlijke beveiliging betalen. Want Eifler is er zeker van: hij staat bovenaan een “zwarte lijst” vanwege zijn kritiek op de Coronamaatregelen. En ondertussen vreest hij voor zijn leven.
Huiszoeking met ernstige vormfout?
In het kader van een huiszoeking werden alle documenten, patiëntendossiers en gegevensdragers bij Eifler weggehaald. Maar de huiszoeking kan een ernstige fout zijn geweest, zoals Eifler nu heeft ontdekt. Zo werd in de paragraaf op basis waarvan het onderzoek werd uitgevoerd, verwezen naar het visserijrecht. Als dat waar is, berust de huiszoeking op zo’n ernstige vormfout dat deze niet had mogen plaatsvinden.
De kritische arts ziet zichzelf gevangen in een toestand van onrechtvaardigheid.
Bron: Frontnieuws
Het schrikbewind op Coronacritici door regeringen escaleert in heel Europa. Vandaag was er een verdere escalatie in Oostenrijk. De Corona-kritische arts Eifler is op last van het Oostenrijkse Openbaar Ministerie zijn bankrekening geblokkeerd.
Nadat de dokter Dr. Peer Eifler de vrijstellingscertificaten voor mondkapjes had afgegeven, werd hij een van de beroemdste Coronacritici. Dit werd gevolgd door represailles van de staat. Zelfs een huiszoeking met inbeslagnames werd uitgevoerd. Eifler ziet zijn bestaan bedreigd. Nu is zijn bankrekening op last van het Oostenrijkse Openbaar Ministerie geblokkeerd.
Eifler stond op het punt om het geld terug te storten voor de vrijstellingscertificaten. Hij kwam erachter dat er op een gegeven moment geen terugstortingen meer mogelijk waren. Desgevraagd vernam hij van zijn bankadviseur dat zijn rekening op last van het Openbaar Ministerie was geblokkeerd naar aanleiding van een verzoek van de Rijksrecherche. De betreffende bank was niet in staat om het nieuwsorgaan Wochenblick hierover informatie te verstrekken – zij verwees naar het bankgeheim.
Vernietiging van zijn bestaan.
De kritische arts is al uit zijn beroep verbannen en zijn vergunning is op 1 oktober ook ingetrokken. Hij ziet zichzelf existentieel vernietigd. Bovendien moet hij hoge kosten dragen, zijn medische assistenten blijven betalen en moet hij voor 24 uur per dag persoonlijke beveiliging betalen. Want Eifler is er zeker van: hij staat bovenaan een “zwarte lijst” vanwege zijn kritiek op de Coronamaatregelen. En ondertussen vreest hij voor zijn leven.
Huiszoeking met ernstige vormfout?
In het kader van een huiszoeking werden alle documenten, patiëntendossiers en gegevensdragers bij Eifler weggehaald. Maar de huiszoeking kan een ernstige fout zijn geweest, zoals Eifler nu heeft ontdekt. Zo werd in de paragraaf op basis waarvan het onderzoek werd uitgevoerd, verwezen naar het visserijrecht. Als dat waar is, berust de huiszoeking op zo’n ernstige vormfout dat deze niet had mogen plaatsvinden.
De kritische arts ziet zichzelf gevangen in een toestand van onrechtvaardigheid.
Bron: Frontnieuws