Nord Stream terwijl Poetin Donbass een reddingslijn toewerpt.
(d.d. 24 februari, 2022)
(d.d. 24 februari, 2022)
“Ik ging gisteren naar binnen en er stond een televisie aan en ik zei: “Dit is geniaal”. Poetin heeft een groot deel van de Oekraïne tot onafhankelijk… verklaard en ik zei: “Hoe slim is dat? En hij gaat naar binnen om als vredeshandhaver op te treden. Dat is de sterkste vredesmacht die ik ooit gezien heb. Wij zouden die vredesmacht aan onze zuidgrens kunnen gebruiken. Er waren meer tanks dan ik ooit gezien heb. Ze gaan de vrede helemaal goed houden…. Dit zou trouwens nooit gebeurd zijn als ik aan het bewind was geweest. Het is niet eens denkbaar. Dit zou nooit gebeurd zijn…. Het is heel triest.” ∼ Donald Trump, Amerika’s laatst verkozen president
“Om te overleven en zijn leidende rol op het internationale toneel te behouden, moeten de VS Eurazië wanhopig in chaos storten, (en) de economische banden tussen Europa en de regio Azië-Stille Oceaan doorsnijden … Rusland is het enige (land) binnen deze potentiële zone van instabiliteit dat in staat is weerstand te bieden. Het is de enige staat die bereid is de confrontatie met de Amerikanen aan te gaan. Het ondermijnen van Ruslands politieke wil tot verzet … is een levensbelangrijke taak voor Amerika.” ∼ Western Financial System Is Driving It to War, Russia Insider
Dinsdag kondigde Duitsland aan dat het de Nord Stream 2 gaspijpleiding, die Duitsland met Rusland verbindt, zou stopzetten, schrijft Mike Whitney. De Verenigde Staten hebben zich vanaf het begin in 2015 tegen het project verzet en meerdere ronden van economische sancties ingesteld om de voltooiing ervan te verhinderen. Het blokkeren van de pijpleiding was het hoofddoel van de extravagante 2 maanden durende mediablitz van Washington, die Vladimir Poetin afschilderde als een roekeloze oorlogszuchtige die een ernstige bedreiging vormde voor de Europese veiligheid. De VS bereikten hun dubieuze doel op maandag toen Poetin aankondigde dat Rusland de soevereine onafhankelijkheid zou erkennen van twee deelstaatjes in Oost-Oekraïne die momenteel door het Oekraïense leger belegerd worden. De aankondiging van Poetin verschafte de dekmantel die de Duitse regering nodig had om af te zien van het populaire pijpleidingproject en om eens te meer te laten zien dat de hoogste politici en hoge ambtenaren van Duitsland de eisen van Washington nog steeds boven de belangen van het Duitse volk stellen. Hier is het verhaal van DW:
“De Duitse kanselier Olaf Scholz zei dinsdag dat Duitsland stappen heeft ondernomen om het certificeringsproces van de Nord Stream 2 gaspijpleiding uit Rusland stop te zetten. Hij vertelde verslaggevers in Berlijn dat zijn regering de maatregel nam als reactie op de acties van Rusland in Oekraïne.
“Dat klinkt technisch, maar het is de noodzakelijke administratieve stap, zodat er geen certificering van de pijpleiding kan zijn, en zonder die certificering kan Nord Stream 2 niet in gebruik worden genomen,” zei Scholz.
Het Witte Huis heeft de aankondiging van Scholz verwelkomd en gezegd dat het zelf maatregelen zal nemen.” (“Ukraine crisis: Germany halts Nord Stream 2 approval”, DW)
Vermeldenswaard is, dat Duitsland vóór zijn aankondiging geen contact met Rusland heeft opgenomen en geen moeite heeft gedaan om de zaak te laten arbitreren in een (WTO-)forum, waar Rusland zich zou kunnen verdedigen tegen flagrant discriminerende en grillige handelspraktijken. Zoals wij in het verleden dikwijls hebben gezien, worden de beginselen van de internationale handel – die zogenaamd gelijke concurrentievoorwaarden voor alle concurrenten creëren – gemakkelijk terzijde geschoven door de machtigere naties die willekeurig dicteren hoe de regels worden toegepast. Maar als één land in staat is een zo belangrijk project als Nord Stream te torpederen door een of andere door en door arbitraire en subjectieve norm toe te passen, waarom zou men dan nog de pretentie van een “op regels gebaseerd” systeem in stand houden?
Is het een wonder dat gewone mensen zo walgen van deze “op regels gebaseerde” poppenkast, die alleen de rijken en machtigen dient? De waarheid is – zoals wij allen weten – dat de Verenigde Staten hun politieke macht hebben gebruikt om de Duitse leiders te dwingen een pijpleidingproject te doen ontsporen dat een bedreiging vormde voor het primaat van Washington in Europa. Dat is wat er werkelijk gebeurd is; en dat is de reden waarom Nord Stream het doelwit werd, gesanctioneerd, en uiteindelijk gesaboteerd. Toch is het voorval leerzaam. Het toont heel duidelijk aan dat één land – boven alle andere – de vinger vierkant op de weegschaal legt, zodat alleen die transacties die met zijn geostrategische doelstellingen stroken, doorgang vinden. Als daar al ooit twijfel over bestond, dan zou Nord Stream die twijfels moeten wegnemen.
Moet Rusland zich niet kunnen verdedigen in een open tribunaal waar het de tegen het land gerichte beweringen kan aanvechten, of is het aanvaardbaar dat een politiek leider eenzijdig een project van 10 miljard dollar schrapt op grond van zijn eigen subjectieve interpretatie van de gebeurtenissen in het verafgelegen Oekraïne?
En als Rusland inderdaad zoiets gruwelijks heeft gedaan dat Duitsland terecht de ingebruikneming van Nord Stream blokkeert, waarom schrapt de Duitse regering dan niet tegelijkertijd Nord Stream 1, het gas komt immers uit hetzelfde land en is eigendom van hetzelfde bedrijf. Waarom de ene pijpleiding openhouden en de andere sluiten? Dat heeft geen zin. Als de Duitse kanselier Olaf Scholz zo begaan is met het “principe”, waarom schorst hij dan niet onmiddellijk alle Russische gasleveringen en laat hij het Duitse volk doodvriezen in het donker? Is dat niet wat een “principiële” leider zou doen?
Inderdaad, dat zou hij doen, maar de Duitse kanselier Olaf Scholz handelt niet uit principe, hij zwicht voor het armpje drukken van Washington en iedereen weet het. Tegelijkertijd legt hij het Duitse volk een grote en zware belasting op door hun een bron van goedkope verwarmingsbrandstof te ontzeggen. De enige verklaring voor het gedrag van Scholz is dat zijn echte loyaliteit ligt bij de globalistische cabal die het Witte Huis bestuurt en niet bij de mensen die hem in het ambt hebben gezet. Hij heeft laten zien dat hij liever het schoothondje van Biden is dan de trotse leider van een grote natie. Het Duitse volk verdient beter dan iemand als Olaf Scholz.
Wist Poetin dat Nord Stream zou worden stopgezet als hij de onafhankelijkheid van de twee stateletten in Oost-Oekraïne zou uitroepen?
Ja, dat wist hij. Maar in tegenstelling tot zijn collega’s in het Westen stelde Poetin de veiligheid van de Oekraïense Russen boven zijn vooruitzichten op grotere inkomsten. De Russische president was niet van plan toe te staan dat de 60.000 Oekraïense gevechtstroepen – die zich langs de Contactlijn hebben verzameld – de Donbass zouden binnenvallen, waarbij de etnische Russen die het gebied bewonen, gedood en verminkt zouden worden. In plaats daarvan heeft hij de moediger keuze gemaakt door de onafhankelijkheid van de twee nieuwe republieken te erkennen en door een vredesmissie naar die gebieden te sturen. Nu zal elke Oekraïense aanval op de Donbass beantwoord worden door de volle kracht van het Russische leger. En deze uitdaging geldt niet alleen voor Oekraïne. Door twee nieuwe staten te stichten aan de rand van Europa, daagt Poetin openlijk de NAVO en de VS uit om de grenzen van de natie te herstellen. Maar zullen zij dat doen? Wil Biden echt een confrontatie met Rusland of zijn al zijn sabelgekletter en stoere praatjes alleen maar meer aanstellerij voor de camera’s geweest?
We zullen zien, maar Rusland zal er hoe dan ook klaar voor zijn, per slot van rekening heeft Poetin zojuist het Handvest van de Verenigde Naties verscheurd en twee nieuwe staatjes gehouwen uit het kapotte omhulsel van de failliete euro-kolonie van Washington. Dat is niet iets wat Uncle Sam zomaar kan negeren. Door eenzijdig de grenzen van een soeverein land te hertekenen, heeft Poetin in feite het systeem van wereldwijde veiligheid opgeblazen waarop de VS de afgelopen 75 jaar hebben toegezien. Washington zal daarop moeten reageren, en de reactie zal niet beperkt blijven tot sancties alleen. Rode lijnen zijn overschreden en Rusland vormt een rechtstreekse uitdaging voor het bestaande systeem zelf. Dat betekent dat de reactie waarschijnlijk gewelddadig zal zijn.
Toch is het niet Poetin die de zaken tot dit punt heeft geduwd. De laatste 8 jaar (sinds de door de CIA gesteunde staatsgreep in 2014 de gekozen leider van Oekraïne omver wierp en hem verving door een stroman van de VS) heeft Rusland alles in het werk gesteld om de strijdende partijen ertoe aan te zetten zich te houden aan het akkoord van Minsk, dat de twee oostelijke republieken politieke autonomie geeft. De Oekraïense regering heeft het verdrag ondertekend en ermee ingestemd aan de eisen ervan te voldoen. Maar zij hebben nooit enige moeite gedaan om dat te doen, sterker nog, talrijke hoge regeringsfunctionarissen (waaronder de president zelf) hebben openlijk verklaard dat zij nooit zouden toestaan dat Minsk wordt uitgevoerd. Daar komt nog bij dat Washington tegen Minsk is, omdat Minsk de algemene strategie van Washington in Oekraïne ondermijnt, die erin bestaat het land te gebruiken als vooruitgeschoven uitvalsbasis voor aanvallen op Rusland. Kortom, Washington wil de status quo handhaven; het wil een etnisch verdeeld hopeloos land dat wegkwijnt in “een permanente staat van koloniale afhankelijkheid”. Zolang Oekraïne zwak en verdeeld blijft, bestaat er geen gevaar dat er een verenigd verzet opkomt dat krachtig genoeg is om de VS uit het land te verdrijven.
Daarom zei Poetin dat hij de onafhankelijkheid van de deelstaten allang had moeten erkennen. Wat hij bedoelde was dat Washington nooit van plan is geweest om een oplossing voor het conflict te zoeken, sterker nog, het was uitdrukkelijk NIET in het belang van Washington om dat te doen. Poetin had “het teken aan de wand” eerder moeten zien en ernaar moeten handelen. Maar dat betekende dat hij zich tegen de Verenigde Staten moest verzetten, en daar was hij niet toe geneigd.
Tot deze week.
Dus, wat is er veranderd? Laten we Poetin voor zichzelf aan het woord laten:
“We zien hoe hardnekkig het regime in Kiev met wapens wordt volgepompt. Sinds 2014 hebben de Verenigde Staten alleen al miljarden dollars voor dit doel uitgegeven, waaronder leveringen van wapens en uitrusting en opleiding van specialisten. De laatste maanden is er een voortdurende stroom van westerse wapens naar Oekraïne, ostentatief, terwijl de hele wereld toekijkt. Buitenlandse adviseurs houden toezicht op de activiteiten van de Oekraïense strijdkrachten en speciale diensten en wij zijn ons daar terdege van bewust.
De afgelopen jaren zijn militaire contingenten van de NAVO-landen bijna voortdurend op Oekraïens grondgebied aanwezig geweest, onder het voorwendsel van oefeningen. Het Oekraïense troepencontrolesysteem is reeds in de NAVO geïntegreerd. Dit betekent dat het NAVO-hoofdkwartier directe bevelen kan geven aan de Oekraïense strijdkrachten, zelfs aan hun afzonderlijke eenheden en eskaders.
De Verenigde Staten en de NAVO zijn begonnen met een onvoorzichtige ontwikkeling van het Oekraïense grondgebied als een theater van mogelijke militaire operaties. Hun regelmatige gezamenlijke oefeningen zijn duidelijk anti-Russisch. Alleen al vorig jaar waren er meer dan 23.000 manschappen en meer dan duizend eenheden hardware bij betrokken.
Er is reeds een wet aangenomen die het mogelijk maakt dat buitenlandse troepen in 2022 naar Oekraïne komen om deel te nemen aan multinationale oefeningen. Begrijpelijkerwijs gaat het hier in de eerste plaats om NAVO-troepen. Dit jaar zijn er minstens tien van deze gezamenlijke oefeningen gepland. Het is duidelijk dat dergelijke ondernemingen bedoeld zijn als dekmantel voor een snelle opbouw van de militaire groep van de NAVO op Oekraïens grondgebied.
Dit geldt des te meer omdat het met hulp van de VS verbeterde netwerk van vliegvelden … in staat is om in zeer korte tijd legereenheden over te brengen. Het Oekraïense luchtruim staat open voor vluchten van Amerikaanse strategische en verkenningsvliegtuigen en drones die toezicht houden boven Russisch grondgebied. Ik voeg eraan toe dat het door de VS gebouwde centrum voor maritieme operaties in Ochakov het mogelijk maakt om activiteiten van NAVO-oorlogsschepen, waaronder het gebruik van precisiewapens, tegen de Russische Zwarte-Zeevloot en onze infrastructuur aan de hele Zwarte-Zeekust te ondersteunen.” (“Adress of the President of the Russian Federation”, Kremlin, RU)
Wat zegt Poetin nu eigenlijk?
Hij zegt dat Oekraïne al een NAVO-land is in alles behalve in naam. Hij zegt dat Washington en zijn bondgenoten heimelijk een vijandig leger, militaire bases en geavanceerd wapentuig vlak voor de deur van Rusland hebben geplaatst. Hij vestigt de aandacht op de onmiskenbare bedreiging die de NAVO voor Rusland en heel Centraal-Azië vormt. Hij probeert op kalme en rationele wijze de nationale veiligheidscrisis uit te leggen waarmee Rusland nu aan zijn westflank geconfronteerd wordt. Hij heeft een punt, nietwaar? Hier is meer:
Poetin: De militaire infrastructuur van de NAVO is “een mes op onze keel”.
“Het bondgenootschap en zijn militaire infrastructuur hebben de grenzen van Rusland bereikt. Dit is een van de belangrijkste oorzaken van de Europese veiligheidscrisis; het heeft de meest negatieve gevolgen gehad voor het hele systeem van internationale betrekkingen en heeft geleid tot het verlies van wederzijds vertrouwen.
De situatie blijft verslechteren, ook op strategisch gebied. Zo worden in Roemenië en Polen plaatsingsgebieden voor onderscheppingsraketten ingericht in het kader van het VS-project om een wereldwijd raketafweersysteem op te zetten. Het is algemeen bekend dat de daar opgestelde lanceerinrichtingen gebruikt kunnen worden voor Tomahawk kruisraketten – offensieve aanvalssystemen.
Ik zal uitleggen dat Amerikaanse strategische planningsdocumenten de mogelijkheid bevestigen van een zogenaamde preëmptieve aanval op vijandelijke raketsystemen. Wij weten ook wat de belangrijkste tegenstander van de Verenigde Staten en de NAVO is. Het is Rusland. In NAVO-documenten wordt ons land officieel bestempeld als de belangrijkste bedreiging voor de Euro-Atlantische veiligheid. Oekraïne zal dienen als een vergevorderd bruggenhoofd voor zo’n aanval. Als onze voorouders dit hoorden, zouden zij het waarschijnlijk gewoon niet geloven. Wij willen dit vandaag ook niet geloven, maar het is wat het is….
…. nadat de VS het INF-verdrag vernietigd hebben, is het Pentagon openlijk bezig geweest met de ontwikkeling van vele aanvalswapens op land, waaronder ballistische raketten die doelen kunnen raken op een afstand tot 5.500 km. Als dergelijke systemen in Oekraïne worden ingezet, zullen zij doelen in heel Europa van Rusland kunnen raken. De vliegtijd van Tomahawk kruisraketten naar Moskou zal minder dan 35 minuten bedragen; ballistische raketten vanuit Charkov zullen er zeven tot acht minuten over doen; en hypersonische aanvalswapens, vier tot vijf minuten. Het is als een mes op de keel. Ik twijfel er niet aan dat zij deze plannen hopen uit te voeren, zoals zij dat in het verleden vaak gedaan hebben, door de NAVO naar het oosten uit te breiden, hun militaire infrastructuur naar de Russische grenzen te verplaatsen en onze bezorgdheid, protesten en waarschuwingen…. volledig te negeren.
…het niveau van de bedreigingen voor ons land aanzienlijk is toegenomen, heeft Rusland het volste recht te reageren om zijn veiligheid te waarborgen. En dat is precies wat wij zullen doen.” (“Adress of the President of the Russian Federation”, Kremlin, RU)
De bezorgdheid van Poetin is volkomen redelijk, maar hoe is dit van toepassing op de situatie in de Donbass en de eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van Poetin voor de twee afgescheiden republieken? Hoe kan dat gerechtvaardigd worden, er is immers al meer dan 15 jaar geen sterkere voorstander van universele veiligheid, non-interventie en nationale soevereiniteit dan Vladimir Poetin. Wijzen zijn recente uitspraken er niet op dat hij die beginselen heeft laten varen om zijn eigen beleid uit te voeren? Hoe verklaren wij de plotselinge verandering van hart van Poetin?
Nogmaals, laten we Poetin voor zichzelf aan het woord laten:
“Wat de toestand in Donbass betreft, zien wij dat de heersende Kievse elites nooit ophouden publiekelijk duidelijk te maken dat zij niet bereid zijn zich te schikken naar het pakket maatregelen van Minsk om het conflict op te lossen en dat zij niet geïnteresseerd zijn in een vreedzame regeling. Integendeel, zij proberen een blitzkrieg in Donbass te orkestreren, zoals in 2014 en 2015 het geval was. Wij weten allemaal hoe deze roekeloze plannen zijn afgelopen.
Er gaat geen dag voorbij zonder dat Donbass-gemeenschappen onder beschietingen komen te liggen. De onlangs gevormde grote militaire macht maakt gebruik van aanvalsdrones, zwaar materieel, raketten, artillerie en meervoudige raketwerpers. Het doden van burgers, de blokkade, het mishandelen van mensen, waaronder kinderen, vrouwen en bejaarden, gaat onverminderd door. Zoals wij zeggen, er is geen einde aan in zicht. (Opmerking: Niets van dit alles is in de westerse media gemeld. Er is een complete black-out van nieuws in verband met de meedogenloze plunderingen van het Oekraïense leger).
Intussen ziet de zogenaamde beschaafde wereld, waarvan onze westerse collega’s zich hebben uitgeroepen tot de enige vertegenwoordigers, dit liever niet, alsof deze verschrikking en genocide, waar bijna 4 miljoen mensen mee te maken hebben, niet bestaan. Maar ze bestaan wel, en alleen maar omdat deze mensen het niet eens waren met de door het Westen gesteunde staatsgreep in Oekraïne in 2014, en zich verzetten tegen de overgang naar het Neanderthaler en agressief nationalisme en neonazisme, die in Oekraïne tot nationale politiek verheven zijn. Zij strijden voor hun elementaire recht om op hun eigen land te wonen, hun eigen taal te spreken, en hun cultuur en tradities te behouden…
Hoe lang kan deze tragedie nog voortduren? Hoe lang kan men dit nog verdragen? Rusland heeft alles gedaan om de territoriale integriteit van Oekraïne te bewaren. Al die jaren heeft (Rusland) hardnekkig en geduldig aangedrongen op de uitvoering van Resolutie 2202 van de VN-Veiligheidsraad van 17 februari 2015, die het pakket maatregelen van Minsk van 12 februari 2015 consolideerde, om de situatie in Donbass te regelen.
Alles was tevergeefs. Presidenten en Rada-afgevaardigden komen en gaan, maar diep in het hart blijft het agressieve en nationalistische regime dat in Kiev de macht gegrepen heeft, onveranderd. Het is volledig een product van de staatsgreep van 2014, en degenen die toen de weg van geweld, bloedvergieten en wetteloosheid insloegen, erkenden toen en erkennen nu geen andere oplossing voor de kwestie Donbass dan een militaire.
In dit verband acht ik het noodzakelijk dat er een besluit wordt genomen dat allang genomen had moeten worden en dat de onafhankelijkheid en soevereiniteit van de Volksrepubliek Donetsk en de Volksrepubliek Lugansk onmiddellijk worden erkend.
Ik zou de Federale Vergadering van de Russische Federatie willen vragen dit besluit te steunen en vervolgens het Verdrag van Vriendschap en Wederzijdse Bijstand met beide republieken te ratificeren. Deze twee documenten zullen binnenkort worden opgesteld en ondertekend.
Wij willen dat degenen die de macht in Kiev hebben gegrepen en nog steeds in handen hebben, de vijandelijkheden onmiddellijk staken. Anders zal de verantwoordelijkheid voor de mogelijke voortzetting van het bloedvergieten geheel op het geweten van het heersende regime in Oekraïne rusten.” (“Adress of the President of the Russian Federation”, Kremlin, RU)
Dus, wat is er met Poetin gebeurd, vraagt u? Waarom zou een groot voorstander van universele veiligheid, non-interventie en nationale soevereiniteit, plotseling een ommezwaai maken en de onafhankelijkheid van twee gebieden in Oekraïne erkennen?
Wat er met Poetin gebeurde was dat “de realiteit zijn intrede deed” en dat hij eindelijk wakker werd voor het spelletje dat Washington speelt. Met andere woorden, wanneer “de hoeder van de veiligheid in de wereld” (aka- de VS) de meest actieve interventionist ter wereld wordt, die openlijk deelneemt aan regionale vijandelijkheden om zijn eigen enge strategische doelstellingen na te streven, dan moeten de andere partijen doen wat zij kunnen om de gevechten te stoppen, de levens van onschuldigen te redden, en de conflicten snel te beëindigen.
Poetin heeft zijn principes niet in gevaar gebracht door een veiligheidsparaplu te bieden aan de 4 miljoen mensen die nog maar enkele dagen verwijderd waren van een nieuwe bloedige uitbarsting. Neen, hij handelde eervol en moedig door de hand te reiken aan kwetsbare mensen die zijn hulp dringend nodig hadden. Hij offerde gasinkomsten op voor levens, reputatieschade om de weerlozen te verdedigen, en hij haalde zich de toorn van de Verenigde Staten op de hals om het juiste te doen.
Poetin moet geprezen worden voor zijn actie. Hij stond op tegen de bullebak en noemde zijn bluf.
Nu ligt de bal bij Biden.
Bron: Frontnieuws